In de zoektocht naar mijn droombaan, ben ik druk bezig met allerlei acties. Ik ben urenlang aan het googlen, op zoek naar artikelen en verhalen. Door continu te associëren en vervolglinks aan te klikken, ben ik uiteindelijk terecht gekomen op de website van het ICM. Zij bieden de opleiding CHO (Chief Happiness Officer) aan en dat leek me wel wat. Is het niet om er mijn beroep van te maken dan is het wel om kennis op te doen die vast nog wel eens van pas kan komen. Na een coachsessie met Renee besloten om me lastminute in te schrijven zodat ik de week daarna al meteen kon beginnen.
In de eerste les hebben we geleerd wat werkgeluk eigenlijk inhoudt. Welke factoren belangrijk zijn om iemand werkgeluk te laten ervaren, waarom het belangrijk is om werkgeluk in organisaties te meten en welke modellen hiervoor beschikbaar zijn.
Aan het einde van de dag kregen we een huiswerkopdracht mee. Neem bij 3 collega's uit jouw organisatie een werkgelukvragenlijst af en beschrijf de gesprekken die je naderhand met ze hebt gevoerd. Mijn hoofd: ERROR. Ja, ik wist van te voren dat er opdrachten gedaan moesten worden. Ja, ik wist van te voren de inhoud van de opdracht. Maar ik had deze opleiding juist uitgekozen omdat in de begeleidende tekst stond dat je, als dat nodig was, een casus kon krijgen om de opdrachten uit te voeren. Alleen daar werd gedurende de hele dag niet over gesproken. Dus in mijn paniek, aan het einde van de dag, aan de docent gevraagd hoe ik alsnog de opdracht kon uitvoeren (het is al een overwinning dat ik dat meteen na de les heb durven vragen). De reactie: "Casus? Nee, daar weet ik niets van. Stond dat op de website? Loop even bij een bedrijf binnen en vraag of je de opdrachten daar mag uitvoeren." Het resultaat, je raadt het misschien al: Nog meer paniek! Een HSP, die net kleine stapjes buiten haar comfortzone begint te zetten, verzoeken om zomaar een willekeurig bedrijf binnen te stappen om te vragen of ze "even" (lees: 5 maanden) opdrachten mag komen doen met betrekking tot werkgeluk. Ze zien me al aankomen. Op dat moment begon het gelazer pas echt. "Waarom moest is zo nodig binnen een week starten?" "Waarom heb ik niet eerst alles goed doorgelezen?" "Had ik deze opleiding wel moeten gaan doen?" "Waarom gebeuren dit soort dingen altijd bij mij?" "Waarom kan het nooit eens makkelijk gaan en is er altijd gedoe?" Noem maar op. Het gevolg: Negatieve spiraal van kwaad tot erger, piekeren to the max, slecht slapen en tot overmaat van ramp spijt hebben om überhaupt weer te gaan studeren.
De volgende dag de website erbij gepakt en nog een keer de hele tekst doorgelezen. Het stond er echt: "Wanneer je geen mogelijkheid hebt om binnen je organisatie de opdrachten uit te voeren, kunnen we een casus voor je opstellen". Enigszins gerustgesteld de docent gemaild, gewezen op de webtekst en verteld over mijn panieksituatie. De oplossing is dat ze inderdaad een casus voor me zullen maken en dat ik de eerste opdracht mag uitvoeren met mensen uit mijn netwerk. Het verhaal van de casus had helemaal niet bij deze opleiding moeten staan en is direct verwijderd. Toch vind ik dat gek. Dat betekent dus dat je deze opleiding alleen mag doen als je werk hebt. Waarom zou iemand die werkloos is of die na zijn studie verder wil leren deze opleiding niet mogen doen? Maar gelukkig voor mij is de situatie opgelost en kan ik lekker verder studeren. #eindgoedalgoed
