Waaraan meet je je succes?' Vroeg mijn psycholoog in onze sessie gisteren.'Aan hoeveel geld ik verdien.' Zei ik. 'En daaruit blijkt dat ik niet succesvol ben, want ik verdien te weinig om van rond te komen.'Ik leef momenteel van het geld dat ik kreeg toen mijn ex me uitkocht uit onze gezamenlijke koopwoning.Ze zei me dat je niet op alle vlakken tegelijk kunt groeien (iets waar ik wel altijd naar heb gestreefd).Ik ben me er wel van bewust dat dat zo is, alleen verwacht ik nog altijd van mezelf dat ik op alle vlakken de bal kan hooghouden.Vanmorgen, toen ik aan het schrijven was, besefte ik dat ik wél successen heb behaald de laatste tijd. Minder op businessvlak, des te meer op persoonlijk vlak.Ik heb mijn buren leren kennen, ik heb gesprekken gevoerd die gemakkelijk aanvoelden, ik heb stories opgenomen in single takes.Ik besef nu pas dat dat hetgeen is waarin ik de afgelopen maanden heb geïnvesteerd. En dat heeft zijn vruchten afgeworpen. De overtuigingen die ik had (Ik kan geen gesprek voeren langer dan twee zinnen & gesprekken met mij zijn ongemakkelijk) lijken ineens niet meer te kloppen.Het doet me ook beseffen dat het waar is dat wat je aandacht geeft, groeit. Je hebt zelf de regie in handen.Lange tijd heb ik het gevoel gehad dat het leven me overkwam, dat ik niets te zeggen had over de dingen die gebeurden.Maar niets is minder waar. Je hoort het wel vaker en het klinkt misschien cliché maar je zal toch echt zelf de slingers moeten ophangen. Iemand anders gaat het niet voor je doen.Een mooi voorbeeld hiervan is juist dat contact met mijn buren. Zij probeerden mij er een paar maanden geleden bij te betrekken.Lange tijd voelde het als iets dat mij overkwam, iets waarvoor zij zorgden. Ik heb daar niets voor gedaan.Maar nu besef ik: Ik had ervoor kunnen kiezen om er niet op in te gaan, maar ik koos ervoor om het wel aan te gaan.Deze zin werd ook al meerdere keren tegen me gezegd, maar nu pas heeft de klik plaatsgevonden en voel ik het zelf ook zo. Wat ik hiermee wil zeggen is: Trek je eigen plan. Jij bent degene die invloed heeft op hoe jouw leven eruit ziet. Niemand anders.  

Kun je het je voorstellen? Een verlegen meisje dat zichzelf constant wegcijfert een hoofdrol geven in de afscheidsmusical van groep 8.Ik niet. Toch speelde ik één van de vier hoofdrollen in mijn eindmusical. Sterker nog: Ik heb er zelf voor gekozen. In de weken voordat we begonnen met oefenen, kregen we van onze meester een papiertje waarop we drie voorkeursrollen mochten schrijven: je eerste, tweede en derde keus. Ik kan me niet meer herinneren wat de reden was van mijn keuzelijstje (waarschijnlijk iets simpels als dat ik de naam van het karakter leuk vond, ofzo) maar die hoofdrol stond dus bij mij op nummer één. Mijn tweede en derde keus zou ik echt niet meer weten.De meester zal wel verbaasd hebben zitten kijken toen hij mijn briefje las en heeft waarschijnlijk meteen besloten dat hij dat wel wilde meemaken. En zo kreeg ik dus één van de hoofdrollen.Als ik nu aan die periode terugdenk, realiseer ik me dat ik dus blijkbaar best wel in de belangstelling wilde staan.Ik studeerde ook elk jaar met twee vriendinnetjes een dansje in voor de verjaardag van meesters en juffen en had er geen enkele moeite mee om dat playbackend voor de hele school, op het podium, op te voeren.Niet dat ik er zo goed in was, helemaal niet. Ik kreeg altijd de makkelijkste en kortste teksten. En toen we een keer de Spice Girls nadeden kreeg ik één rol en mijn vriendinnen allebei twee. Maar ik deed het toch en vond het blijkbaar ook nog leuk want anders zou ik het niet elk jaar doen. Er zijn vele jaren geweest dat ik absoluut niet in de belangstelling wilde staan en het liefst in een hoekje wegkroop. Wanneer mij iets werd gevraagd te vertellen, brak het zweet me uit en deed ik dat in maximaal twee zinnen, soms stotterend, zodat de aandacht weer snel naar iemand anders kon.Ik merk dat die behoefte aan een podium pakken, mijn verhaal vertellen, gezien en gehoord worden langzaam begint terug te komen. Ik ben ook op een punt aangekomen dat ik steeds meer besef dat ik er MAG zijn. Het heeft wat voeten in de aarde, en ik ben nog niet waar ik wil zijn, maar uiteindelijk komt de ware Amanda naar boven. 

"Is het een bewuste keuze dat je geen kinderen hebt?" Vroeg één van mijn buren toen we met elkaar zaten te praten.Daar issie weer, die vraag die je regelmatig krijgt als je 30+ bent en geen kinderen hebt."Heb je het nooit gewild, is het er niet van gekomen of kan je misschien geen kinderen krijgen?" Vervolgde hij zijn vraag.Ik weet dat ik eerder zei dat ik moe word van verklaringen moeten geven voor de keuzes die ik maak.Aan de andere kant ben ik absoluut ook voor openheid over dit soort onderwerpen, waar toch wel een taboe op heerst.Voor mij is het geen gevoelig punt. Het doet me geen pijn als iemand die vraag stelt. Ik weet dat dit voor veel mensen wel zo is.Ik ben wel van mening dat de manier van vraagstelling een groot verschil maakt.De vraag: "Is het een bewuste keuze?" of "Waarom heb je geen kinderen, je bent al 30+?" Is een wereld van verschil.Het één komt, wat mij betreft, voort uit interesse voor mij als persoon en mijn keuzes terwijl de ander veel aanvallender klinkt en een oordeel in zich heeft.Ik leg met alle liefde uit waarom ik geen kinderen heb aan iedereen die het horen wil.Dus, bij deze:Ik heb nooit de droom gehad om moeder te worden.Er zijn vroeger genoeg mensen geweest die tegen me zeiden dat ik goed met kinderen overweg kon.Ik ben ook niet helemaal voor niets de pabo gaan doen, natuurlijk.Mijn eerste vriend (die van 14 jaar ouder) wilde absoluut geen kinderen. Vond ik destijds prima want ik was 17-25.Tijdens mijn volgende relatie (tussen 27-34) lag de focus vooral op ontdekken wie ik zelf eigenlijk ben en wil zijn. Ik begon bij mijn psycholoog en kwam thuis te zitten met een burn-out.Momenteel ben ik vooral bezig met trauma verwerking en daar wil én kan ik geen kind bij hebben, voor mijn gevoel.Natuurlijk denk ik ook heus wel eens dat het een mooi idee zou zijn als al het werk wat ik nu doe (om generatielange patronen te doorbreken) doorgegeven wordt. Maar zodra ik dan jengelende kinderen hoor, ben ik weer genezen."Met je eigen kinderen is het heel anders," zeggen mensen dan. Dat kan ik niet bevestigen en er niet over oordelen want dat heb ik zelf niet ervaren.In therapie werd me wel eens gevraagd of ik eerder toenadering zocht of afstand nam als er kinderen in mijn omgeving zijn. Ik merkte aan mezelf dat ik afstand neem. Ik heb sowieso nog wel angst voor onvoorspelbaarheid en daarmee eigenlijk voor alles en iedereen om me heen (wordt al wel beter want I'm working on it!). Het kan ook zomaar zijn dat er nog een stukje trauma in de weg zit. Tussen "Mensen zeggen dat ik goed met kinderen omga" & "Ik neem afstand van kinderen" lijkt iets te zijn veranderd.Een ander ding wat in mijn hoofd speelt, is het feit dat ik geen hele hechte band heb met mijn moeder en zij die op haar beurt niet had met haar moeder (mijn oma dus). Ik heb mezelf dus altijd wel de vraag gesteld: "Wat als mijn kind straks geen hechte band met mij voelt?" Ik weet wel dat ik hard werk om patronen te doorbreken maar dit is iets wat toch altijd nog wel door mijn hoofd cirkelt.Kortom:

Ik ben opgevoed met het idee dat je maar 'normaal' moet doen, net als alle anderen. "Val maar niet teveel op.""Ga maar gewoon studeren.""Blijf maar binnen je comfortzone want dat is veilig."Toch voelde ik me wel altijd anders dan alle anderen.Ik had nooit het gevoel dat ik er helemaal bij hoorde.Ik hoorde niet bij de meisjes want ik was totaal niet bezig met vriendjes, make-up, kleding en dat soort dingen.Ik hoorde ook niet helemaal bij de jongens want ik ben er geen. Ik had vaak het gevoel dat ik er alleen voor stond, vooral emotioneel. Ik voelde me snel buitengesloten, had snel het idee dat iets onrechtvaardig was en huilde nogal snel (nog steeds trouwens ;p). Daardoor was ik vaak het onderwerp in pesterijtjes. Ik was gemakkelijk op de kast te krijgen en dan rende ik huilend naar huis want ik had niet de skills om voor mezelf op te komen.Thuis werd er niet echt over gesproken. Ik moest maar gewoon harder worden en het me niet laten raken. Kortom: voor mijn gevoel de bevestiging dat ik er alleen voor stond.Gisteren, toen ik in gesprek was met mijn psycholoog, realiseerde ik me voor het eerst dat ik niet 'normaal' ben. De laatste jaren heb ik veel over mezelf ontdekt en ineens besefte ik dat ik niet standaard ben.Ik denk over veel dingen anders dan andere mensen.Ik doe veel dingen anders dan andere mensen.En voor de allereerste keer was ik daar trots op. Ik wil ook helemaal niet leven zoals alle andere mensen. Ik wil dingen niet doen omdat het zo 'hoort' of omdat dat de veilige weg is met de meeste zekerheid. Ik ben al wel een tijdje bezig met het thema 'hoe het hoort'. En het bracht me op het idee om daar een cursus over te maken. Ik wil mijn verhalen en opgedane kennis hierover graag met je delen en je leren hoe je meer en meer je eigen weg kunt kiezen. Nieuwsgierig?Check hier.

"Hoe zie jij eindes?" vroeg de psycholoog me, tijdens onze sessie."Zie je het als het einde van een lijn of als een cirkel die steeds opnieuw begint?" "100% als een lijn," zei ik. "Ik heb een hekel aan de cirkel. Steeds weer opnieuw mijn huis moeten stofzuigen, mijn ramen moeten wassen, mijn haar moeten laten knippen. Moe word ik ervan."Mijn antwoord bevestigde voor haar wat ze eigenlijk al wist. Ik streefde altijd naar een eindresultaat. Ik wilde iets helemaal kunnen afsluiten (het einde van de lijn bereiken) zodat ik er niet meer over hoefde na te denken en het echt uit mijn systeem was. Er was alleen één probleem: Want zodra ik dat ene klusje had afgevinkt, voelde ik me misschien 10 minuten voldaan en daarna ging de focus naar het volgende verbeterpunt.Het was dus eigenlijk nooit genoeg. Altijd moest alles beter. Het eindpunt van de lijn werd altijd verder waardoor het onmogelijk te bereiken was.En eigenlijk ging het nog verder dan dat. Want in mijn ogen bestond het proces (de lijn) helemaal niet, het enige dat bestond was het eindpunt van de lijn.  Ik zei tegen mezelf: "Als dit gedaan is, ervaar ik rust."Dat was alleen niet zo want zodra dat stukje bereikt was, had ik alweer een nieuw eindpunt voor ogen en stond ik dus weer niet aan het einde van de lijn.En zo bleef ik constant bezig met streven naar meer en beter. Ik heb de lat altijd enorm hoog gelegd voor mezelf. Zo hoog dat het einddoel helemaal niet haalbaar is. Het einde van de lijn ga ik nooit bereiken want er is altijd weer een nieuw doel.Hetzelfde gold eigenlijk voor mijn persoonlijke groei. Ik streefde continu naar het moment dat ik 'klaar' was met therapie/groei. Het moment dat ik goed genoeg was. Alleen realiseer ik me nu dat dat moment er nooit gaat komen, want er zal altijd iets zijn wat ik aan mezelf wil verbeteren. Ik wilde ook altijd alleen maar beter worden, en als ik een doel bereikt had, wilde ik dat ook vasthouden. Terugvallen was geen optie. Dat voelde namelijk alsof ik weer in dat zwarte gat viel en weer van voren af aan moest beginnen met klimmen.Ik weet heus wel dat groei niet alleen maar trapje op gaat en dat je soms twee stappen vooruit zet en weer drie terug.  Ik wilde daar alleen niets van weten. Als ik eenmaal iets bereikt had, moest ik dat behouden en anders had ik gefaald. Inmiddels realiseer ik me dat het simpelweg niet op deze manier werkt. Ik kan de lijn en de cirkel niet controleren, ik kan ze niet vastzetten in een bepaald ritme of een bepaalde richting. Ik moet het doen met wat me gegeven wordt. En dus kan ik maar beter af en toe stilstaan en nieuwsgierig, van een afstandje, kijken wat er precies gebeurt. En juist in die stilstand vind ik de rust waar ik zolang naar gezocht heb. Het constante rennen naar het eindpunt deed juist het tegenovergestelde.Dus de wijze les: Sta eens wat vaker stil en kijk terug naar wat je al bereikt hebt en wees daar trots op.

Op Instagram word ik overspoeld met advertenties van businesscoaches die ondernemers willen helpen naar 6 of 7 figure omzet.Maar wat nou als ik daar helemaal niet naar verlang?Ben ik dan geen goede ondernemer?Ik heb het gevoel dat we in onze maatschappij gericht zijn op altijd maar meer en beter. Constant streven naar het volgende doel en daarmee eigenlijk zeggen dat wat je tot nu toe hebt bereikt niet goed genoeg is. Begrijp me niet verkeerd: Ik houd van groei. Alleen niet persé op business vlak, meer op persoonlijk vlak.Ik kon me in loondienst altijd behoorlijk opwinden over het feit dat ik elk jaar competenties moest behalen en dat de salarisverhoging gebaseerd werd op hoe één persoon over me dacht. En om de jaarlijks terugkerende vraag welke functie ik in de toekomst zou willen doen.* Wat nou als ik helemaal niet wil doorgroeien naar leidinggevende of senior met een beter salaris?* Wat nou als ik gewoon mijn leven wil leven met wat ik nu verdien en daar oké mee ben?* Wat nou als mijn werk niet op nummer één staat in mijn leven?Ik kon me vroeger ook enorm boos maken over het feit dat iemand lang, lang geleden geld heeft bedacht als ruilmiddel.Woest was ik omdat ik er nooit genoeg van leek te hebben (patroontje dat ik heb meegekregen van mijn ouders: "Het is belangrijk om geld op de bank te hebben.")Ik wil niet zo afhankelijk zijn van geld. Mijn doel als ondernemer:Ik wil gewoon een leuk bedragje per maand verdienen waarmee ik rond kan komen. Dat is goed genoeg.

Ik was 17 en hij was 30 toen we een relatie kregen. We kenden elkaar van de volleybalvereniging. Hij speelde in het senioren herenteam en ik begon net in het seniorenteam van de dames. Omdat beide teams grotendeels bestond uit jongens en meiden van mijn leeftijd, kregen we steeds meer contact met elkaar. In de jeugd was die behoefte er nooit zo, maar zodra we bij de senioren gingen spelen en vaker tegelijkertijd in de sporthal aanwezig waren, begonnen we steeds vaker met elkaar in contact te komen. We bleven na wedstrijden vaak wat drinken en gingen, zodra de sporthal dicht ging, bij iemand thuis verder waar we gebleven waren. Het werd al snel duidelijk dat mijn ex en ik een klik hadden en hoewel ik de boot, in het begin, nog afhield vanwege het leeftijdsverschil, was hij erg duidelijk in wat hij wilde. Mijn omgeving vond er iets van en het werd me zelfs verboden om hem te zien. Dat werkte natuurlijk averechts en daarom ging ik stiekem. Uiteindelijk heb ik 8 jaar een relatie met hem gehad en door de jaren heen kwam steeds weer die ene vraag omhoog: "Wat moet zo'n jong meisje met een 14 jaar oudere vriend?"Was het een goede relatie? Nee, zeker niet.Ik heb er een hoop nare herinneringen aan overgehouden.Hij dominant en ik een pleaser. Die combinatie was niet top.Maar omdat ik ben opgegroeid met het idee dat zekerheid en veiligheid hebben belangrijk is, durfde ik niet weg te gaan. Want, waar moest ik heen? Hield ik nog wel vrienden over? Etc.Uiteindelijk ging hij het gesprek aan omdat hij zag dat ik niet gelukkig was en zetten we na 8 jaar een punt achter onze relatie. Daar ben ik hem dankbaar voor want ik had het zelf nooit gedurfd.Eigenlijk is het punt dat ik met dit verhaal wil maken, dat ik blijkbaar op mijn 17e al wist (weliswaar onbewust) dat ik niet het leven wil leven zoals het 'hoort', of zoals anderen zeggen dat ik het moet leven. Ik wil graag schijt hebben aan meningen van anderen en zelf bepalen wat ik doe en hoe ik het doe. Ik wil niet tot mijn pensioen in loondienst werken omdat dat de makkelijkste weg is.Ik wil niet in een relatie blijven of blijven samenwonen omdat dat de veilige keuze is.Ik wil mijn eigen pad bewandelen, mijn eigen keuzes maken en leren van de fouten die ik ongetwijfeld nog zal maken. Ik heb me zo lang laten leiden door angsten en meningen van anderen (en nog steeds voel ik angst voor wat anderen denken en vinden) maar ik wil het niet langer mijn leven laten beheersen. En hoe moeilijk dat ook is, ik ben blij dat ik hier nu bewust mee bezig ben en ik word met de dag sterker!

De straat waar ik woon staat niet goed bekend in de stad. Er gaan verhalen rond dat er alleen maar mensen met schulden en drugsgebruikers wonen. Heel eerlijk: Ik had dus best wel mijn bedenkingen voordat ik hier kwam wonen. Terwijl mijn vrienden, die niet uit Hellevoetsluis komen, meteen super enthousiast waren over deze plek.Zij konden zonder oordeel kijken en ik niet.Maar... ik vond het huis heel leuk en al bij de eerste bezichtiging kwamen er buren nieuwsgierig kijken wie die potentiële nieuwe straatgenoot was.Ik was al lang blij dat ik in mijn vertrouwde stadje kon blijven en überhaupt een huis kon krijgen dus uiteindelijk heb ik de keuze snel gemaakt.  En ik heb er absoluut geen spijt van dat ik hier ben gaan wonen. Want ondanks dat er inderdaad ook mensen wonen die voldoen aan het geschetste beeld, is het over het algemeen een straat met veel gezelligheid, waar mensen echt voor elkaar klaar staan. Waar de één kookt voor de singles in de straat om gezellig samen te eten.Waar de ander 's ochtends een pot koffie zet voor de hele straat.En weer een ander spullen weggeeft aan buren die het beter kunnen gebruiken. Ik ga me op deze plek steeds meer thuis voelen. En ik heb het gevoel dat ik zoveel van de mensen hier kan leren. * Van mijn mede-hsp buurman bijvoorbeeld die zichzelf al wél heel goed kent en precies weet wat voor hem werkt. En die mij een spiegel voorhoudt en een luisterend oor biedt. 

"Waar staat je vader in deze ruimte? En je moeder? En je zusje?" Vroeg ze. Samen met mijn psycholoog zat ik in haar kamer in Breda. "Op het moment dat iemand niet letterlijk in je buurt is, kun je hun aanwezigheid wel voelen", zei ze.Ik sloot mijn ogen en visualiseerde waar ik mijn gezinsleden voelde. Mijn moeder en zusje stonden verderop in de ruimte, maar mijn vader stond pal voor mijn neus met zijn gezicht bijna tegen het mijne gedrukt. "Geen wonder dat je geen ruimte kunt innemen," zei ze. "Je kunt geen kant op als je vader zo dicht voor je staat."Ik heb mezelf altijd klein gemaakt, weggecijferd omdat ik het gevoel had dat mijn vader alle ruimte nodig had.En nu werd pijnlijk duidelijk dat hij, voor mijn gevoel, dus ook letterlijk degene is die mijn ruimte al die tijd heeft beperkt.We deden IEMT (enigszins vergelijkbaar met EMDR maar zonder het herbeleven van een daadwerkelijk trauma) om mijn vader verder weg te zetten in de ruimte en mijn gezichtsveld vrij te maken. De volgende ochtend ben ik met mijn kop thee op de trap naast mijn voordeur gaan zitten en diezelfde middag heb ik voor het eerst mijn gezicht laten zien zonder dat ik een specifieke reden had om naar buiten te gaan. Wat ik een dag eerder nog niet kon omdat ik me niet wilde opdringen bij de buren, die vaak aan de voorkant zitten met elkaar.De twee dagen daarna hetzelfde.Ik heb gezellig zitten praten met mijn buurmannen en ben bijna niet meer op mijn balkon geweest. Ik blijf me toch telkens zo verbazen over alle patronen die ik heb vastgezet en het doorbreken ervan. Ik vind het echt mindblowing hoe dit soort dingen in elkaar steken. Je kunt er met je verstand niet bij maar het werkt en daar ben ik blij om.Dus vanaf nu kan ik stapje voor stapje mijn ruimte gaan pakken... dus PAS MAAR OP =P.

Ik sport elke week bij mijn personal trainer Winston (tenzij we het niet eens kunnen worden over een datum of tijdstip). Maar over het algemeen lukt het vrij aardig om elke week af te spreken. Naast deze trainingen in Rotterdam, wil ik graag ook zelf sporten bij de sportschool bij mij om de hoek. Alleen het is behoorlijk lastig om dat in mijn systeem te krijgen. Ik weet dat ik me na het sporten beter voel en dat het me energie geeft en toch blijf ik 9 van de 10 keer op de bank hangen want het is zo makkelijk om niet te gaan als ik geen stok achter de deur heb. Ik heb inmiddels wat dingen ontdekt die me helpen om tóch echt te gaan sporten. 1. Ik zet het in mijn agenda, zodat ik mezelf eraan herinner dat ik wilde sporten.

Het was 05:00u toen ik wakker werd. Het eerste wat ik dacht toen ik op mijn horloge keek, was: "Ik moet nog slapen, het is te vroeg om op te staan." Langs mijn gordijn scheen al een behoorlijke straal licht de kamer binnen. Met mijn hand voelde ik langs mijn voorhoofd, op zoek naar mijn slaapmasker. Die vond ik uiteindelijk ver weg, aan de andere kant van het bed."Shit, ik ben gisteravond mijn slaapmasker vergeten op te doen, daarom ben ik nu dus zo vroeg wakker."Op dat moment realiseerde ik me dat ik mezelf verwijten maakte en regels oplegde, want ik zei tegen mezelf: "Ik mag niet om vijf uur opstaan." & "Ik mag mijn slaapmasker niet meer vergeten."Het deed me beseffen dat ik mezelf altijd veel regels heb opgelegd (en nog steeds wel) met betrekking tot slapen."Ik mag 's avonds niet meer op de laptop werken, want dan lig ik lang wakker.""Ik moet nachten van 8 uur maken, anders ben ik morgen niet te genieten.""Ik moet om 22:00u slapen want mijn wekker gaat morgen om 06:00u.""Ik moet op tijd mijn telefoon wegleggen.""Ik mag na het eten geen tv meer kijken.""Ik moet mijn hoofd leegschrijven voor ik ga slapen.""Ik mag niet om 20:00u gaan slapen want dan ben ik te vroeg wakker.""Ik mag niet te vaak 's avonds weg want daarna lig ik wakker.""Ik mag niet twee avonden na elkaar weg want dan slaap ik te weinig.""Ik mag geen afspraken maken vroeg in de ochtend want als ik weet dat ik vroeg op moet, slaap ik niet."Enz, enz. 

Tweeëntwintig broeken telde ik in mijn kledingkast en dan heb ik het nog niet eens over rokjes, jumpsuits, sportbroeken en korte broeken.Regelmatig sta ik te vloeken omdat ik niet weet wat ik aan moet trekken. Er is altijd wel iets mis mee.De kleur, net te groot of te klein, de dikte van de stof, de hoogte van de taille, noem maar op.Met als gevolg dat ik de kledingwebsites af zoek naar de optie die ik nog niet in de kast heb hangen. Vaak kies ik op dat moment voor de goedkoopste optie omdat ik geleerd heb dat geld op de bank belangrijk is en ik geen onnodig grote uitgaven moet doen.Kortom: Ik wil altijd meer en het kan altijd beter maar dan wel met zo min mogelijk geld.Na het lezen van het boekje 'weg ermee' van Dennis Storm realiseerde ik me dat het daar mis gaat. Ik heb juist veel te veel keus, er zijn te veel opties. Hij schreef: "Je kunt beter geld investeren in 1 of 2 goede broeken die tijdloos zijn dan aan 20 die net niet voldoen of nu toevallig even in de mode zijn. Dat zorgt niet alleen voor meer overzicht en rust, maar ook voor minder frustratie."En zo is het eigenlijk ook met je avondroutine. Er is teveel keus.Een televisie, spelletjes, een computer, een telefoon of toch nog even de was doen. Teveel 'afleiding' die ons weerhoudt van ontspanning. Het is één ding om te zeggen dat je 's avonds niet meer urenlang voor de tv wilt hangen, maar wat dan wel? Door de vele opties is het lastig om te beslissen wat je wilt, net als wanneer je voor die kledingkast staat. En dus gaan we in ons hoofd zitten en bedenken we wat het beste zou zijn, maar daar ga je het antwoord niet vinden en vaak vervallen we dan toch weer in het tv kijken omdat dat de weg van de minste weerstand is en in onze routine is ingeprent.  Ik merkte het afgelopen week toen ik op vakantie was en ook een paar maanden geleden toen ik in het saunacentrum zat. Omdat daar veel minder afleiding is, voel ik me veel relaxter en minder gefrustreerd. Ik heb veel minder het gevoel dat ik iets 'moet doen' omdat het vaak simpelweg niet kan. Ik ben inmiddels al een paar weken bezig met het opruimen van mijn huis en ben kritisch aan het kijken wat me nog blij maakt en wat niet meer, welke spullen waardevol zijn en écht bijdragen aan een gevoel van rust en welke 'afleiding' en 'frustratie' ik eruit kan en wil gooien want ik wil me thuis net zo voelen als op vakantie of in een wellnesscentrum. 

Het is bijna 10 jaar geleden dat ik voor het laatst alcohol heb gedronken.Ik was op vakantie in Quiberon, met twee vrienden, en op een terrasje bestelden zij een biertje en ik een cocktail. Alleen na een paar slokken, raakte ik volledig in paniek. Ik voelde plotseling een enorme angst om niet meer te weten wat ik deed/zou doen na deze sloot alcohol. Ik was als de dood om de controle te verliezen. Ik herinner me dat ik huilend op een trap heb zitten hyperventileren. Sinds die paniekaanval heb ik geen druppel meer gedronken.Ik heb er sowieso altijd al weinig aan gevonden, aan drank. Ik snap er oprecht niets van als iemand zichtbaar de weg kwijt een kroeg binnenkomt en nóg een drankje bestelt. Waarom zou je zo dronken willen worden???Bovendien zijn er weinig drankjes die ik lekker vindt. Bier en wijn vind ik smerig en ik houd ook niet van koolzuurhoudende drankjes. Ik ben sowieso nogal kieskeurig als het gaat om drinken in het algemeen. Ik lust niet veel anders dan water, thee en af en toe een appelsap of verse jus d'orange. Ik ben dus ook nog nooit dronken geweest. Als ik dan iets dronk, was het vaak een scheutje Coebergh aangelengd met jus d'orange of Taksi. Maar ik had vaak al vrij snel een zwaar gevoel ik mijn benen en dan dronk ik niet verder. Want dat gevoel vond ik niet fijn (dat is vast ook het stukje 'het is onbekend en ik heb er geen controle over').Ik zeg niet dat ik nooit meer alcohol zal drinken. Ik heb niet het idee dat ik het persé nodig heb maar omdat ik steeds een beetje beter de controle leer los te laten, komt er misschien ooit een dag dat ik het weer aandurf. 

Ik heb, denk ik, altijd meer gehad met mannen dan met vrouwen. Op de basisschool had ik wel twee goede vriendinnen en nog weinig contact met jongens, maar ik heb jongens altijd wel grappiger gevonden en makkelijker. Meiden onderling kunnen zo onvoorspelbaar en gemeen zijn (dat heb ik op de basis- en middelbare school ook zeker ondervonden). Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik anders was dan de meiden in mijn klas. Iedereen was bezig met haar, make-up, vriendjes krijgen etc. Ik was daar totáál niet mee bezig. Ik realiseerde me nog niet zo lang geleden dat ik in mannelijke energie ben opgegroeid. Gevoeligheid, flexibiliteit en zachtheid mocht er thuis niet écht zijn. Ik herinner me nog goed dat ik, als ik gehuild had, zei dat ik jeuk had gehad in mijn oog en erin gewreven had. Pas na de middelbare school ging ik steeds meer om met mannen. Op de volleybalvereniging was dat het moment dat het heren- en damesteam iets meer naar elkaar toe trokken. We bleven na wedstrijden urenlang in de kantine hangen en gingen steeds vaker bij elkaars (uit)wedstrijden kijken. Heel af en toe gingen we stappen maar meestal fietsten we vanuit de sporthal naar het huis van iemand om daar tot diep in de nacht te praten en gezelschapsspelletjes te spelen. De meeste meiden waren dan inmiddels al afgehaakt en dus bleef ik vaak als enige over. Mijn collega's vroegen me op een gegeven moment elke week of ik nog op pad was geweest met mijn harem.Ik breng nog steeds de meeste tijd door met deze mannen. Inmiddels hebben de meesten wel een vriendin, waardoor ik ook weer wat meer omga met vrouwen, maar de boys en ik vormen nog steeds de kern van de groep ;).

Het viel me laatst op dat ik op sommige momenten wel makkelijk in slaap val.Op deze 3 momenten bijvoorbeeld:1️⃣ Als ik 's middags, in de zon, op de tuinbank lig.2️⃣ Tijdens sportwedstrijden op tv (voetbal, darten oid)3️⃣ Wanneer ik 's middags op bed even ga liggen relaxen."Hoe kan dit?" Vroeg ik mezelf af."Waarom lig ik 's avonds zo lang wakker en slaap ik overdag binnen een paar minuten?"Er kwam één woord in me op: INTENTIE.'s Avonds ga ik naar bed met de intentie om te slapen en overdag is die intentie er niet. Ik ga niet op de tuinbank liggen met het idee dat ik moet of wil slapen.Oftewel:'s Avonds leg ik er onbewust waarschijnlijk veel meer druk op terwijl die druk er overdag niet is.En daardoor lukt het me overdag wel makkelijk om te slapen.

Ik was laatst bij mijn cesartherapeut/ademcoach en ze gaf me deze oefening mee.Ik zit vaak in mijn hoofd scenario's uit te denken over toekomstige gebeurtenissen.Zo ben ik bijvoorbeeld nu al heel erg bezig met hoe het straks zal gaan als ik in mijn eentje naar Londen ga.× Hoe de treinreis eruit ziet bijvoorbeeld.Ik weet dat ik hier totaal geen invloed op heb en het gewoon mag laten gebeuren.Maar omdat ik best wel angstig ben om alleen naar het buitenland te gaan, probeer ik alles van te voren al te stroomlijnen in mijn hoofd.Totaal niet te controleren uiteraard want wat ik bedenk over de toekomst gaat nooit daadwerkelijk op die manier gebeuren.Dus ik kreeg deze oefening mee om uit mijn hoofd te komen en me de focussen op het hier en nu.5️⃣ dingen zien (specifieke opdracht: bv 5 blauwe dingen)4️⃣ dingen horen3️⃣ dingen voelen (bv je kleding op je huid of emoties)2️⃣ dingen ruiken1️⃣ ding proevenOp die manier ben je bezig met de omgeving waarin je je NU, op dit moment bevindt waardoor je met je gedachten niet bij de toekomst of het verleden kunt zijn.

Wil je stoppen met piekeren? Stel jezelf dan deze twee vragen. Deze vragen zorgen ervoor dat je weer met beide benen op de grond komt te staan en dat je weer bezig bent met het hier en nu en niet met de toekomst of het verleden. ➡️ Ben ik NU op een veilige plek?Piekergedachten ontstaan vaak doordat je je zorgen maakt of ergens angstig over bent. Door je te concentreren op het nu, krijgen piekergedachten geen kans.➡️ Kan ik iets veranderen aan de situatie?Piekergedachten gaan vaak over het verleden of de toekomst. Je hebt daar alleen 0,0 invloed op.Het is dus goed om je te beseffen dat je het verleden of de toekomst niet kunt veranderen en dus beter bezig kunt zijn met het hier en nu.

Zodra ik thuis kwam uit mijn werk en eten had gekookt, plofte ik op de bank en zette de televisie aan.Ik voelde me slap, alles voelde zwaar en ik had 0 energie.Zelfs een glas drinken halen was een te grote moeite dus ik dronk de hele avond niets.Als het een uur of tien was, dwong ik mezelf om van de bank te komen en sleepte ik mezelf naar boven.Zodra ik in bed lag, sliep ik niet want ik had nog veel te veel te verwerken en daarom lag ik nog uren wakker voordat ik eindelijk in slaap viel.

- Je hebt je telefoon te laat weggelegd;- Je hebt nog te laat gegeten/gedronken;- Je bent niet buiten geweest;- Je hebt niet genoeg bewogen;- Je hebt de tv te laat uitgezet;- Je hebt te lang in fel licht gezeten;- Je hebt te weinig rust genomen vandaag;- Je hebt je routine niet gevolgd.

Ik merk vaak veel onrust in mezelf en heb ontdekt dat dit meestal zo is als ik met mijn gedachten in de toekomst (of het verleden) zit.Bijvoorbeeld als ik aan het nadenken ben over wat ik nog moet doen of als ik aan het bedenken ben of ik wel meerdere avondafspraken ga maken na elkaar want dan ben ik al bezig wat dat met mijn slaap zal doen.Ik ben me ervan bewust dat het helemaal geen zin heeft om verwachtingen te hebben omdat het toch altijd anders loopt dan je had gedacht maar toch kan ik mezelf daar nog erg in verliezen.Als ik merk dat ik me onrustig voel en ontdek dat ik weer in de toekomst zit, gebruik ik één van deze drie manieren om weer in het nu te komen.Meestal voel ik me daarna direct rustiger.1- Mediteren - Ik zet de 'magische momenten podcast' op via Spotify.2- Spijkermat - Ik concentreer me op het gevoel in mijn lijf en daardoor kom ik uit mijn hoofd.3- Naar buiten kijken - Ik kijk en luister naar de vogeltjes die heen en weer vliegen en voel me direct rustiger.

Ik heb mijn leven jarenlang vanuit angst geleefd.Vaak vanuit de gedachte: "Wat als...?- Wat als ik 's avonds afspraken maak en daarna niet in slaap val?- Wat als ik mijn grens voorbij ga met sporten en een spier scheur?- Wat als ik vrienden kwijtraak wanneer ik mijn relatie verbreek?- Wat als ik geen baan in loondienst meer zoek en ga ondernemen?Moet ik dan maar nooit meer afspraken maken in de avond, nooit meer sporten? Moet ik dan maar niet mijn relatie verbreken en toch maar een baan in loondienst zoeken?Jarenlang deed ik dat. Ik probeerde alle pijn te voorkomen. Ik wilde alles controleren en vooral niet de onzekerheid opzoeken.Dat heb ik zo geleerd. "Zekerheid hebben is belangrijk." Niet te gek doen en beter voorkomen dan genezen.Maar hoe eng het ook is. Ik ben nu juist stappen aan het zetten uit die zekerheid.Want: beide opties doen pijn, het is alleen de vraag welke pijn je bereid bent te dragen.Ik kan niets voorspellen, ik kan niet alles controleren. Dat realiseer ik me meer en meer.Dus dit weekend ben ik niet één maar twee avonden weggeweest. En ik heb twee hele leuke avonden gehad.En ja, ik moet nu de consequentie onder ogen zien dat ik met barstende koppijn op de bank zit. Maar dat is oké: de pijn mag er zijn. Het is deze pijn of de pijn van het weekend alleen doorbrengen. Dus dan is de keuze snel gemaakt.

Ik was 8 toen ik begon met volleyballen. Nadat ik twee zwemdiploma's had behaald, mocht ik een sport kiezen die ik wilde doen. Ik had geen flauw idee wat ik moest kiezen en omdat mijn moeder al volleybalde, was dat een makkelijke optie. Dat bleek een goede keuze, want ik vond en vind het nog steeds een ontzettend leuke sport. Toch doe ik het zelf niet meer. Drie jaar geleden heb ik mijn lidmaatschap opgezegd. Dit had meerdere redenen:De vereniging waar ik lid was, werd opgeheven omdat het ledenaantal te ver terugliep en we geen teams meer konden samenstellen. Mijn team is overgestapt naar een andere vereniging, een paar dorpen verderop,  maar we werden al snel uit elkaar gehaald en de sfeer was toch anders dan bij ons eigen kleine cluppie. Bovendien moest ik er altijd ruim 20 minuten voor rijden en dat is best een ding als je gewend bent dat de sporthal op 5 minuutjes van je huis staat.In die periode kwam ik ook thuis te zitten met een burn-out en ontdekte ik dat ik hoogsensitief ben en fibromyalgie heb. Ik had al langere tijd last van pijntjes (vooral in mijn rug en schouder) en kon de late training op maandagavond eigenlijk niet aan (ik kwam daarna niet in slaap en had op dinsdag standaard barstende koppijn). Ik vond de trainingen ook meestal niet leuk, ik leefde vooral voor de wedstrijden. Maar de omgeving, de drukte en herrie in sporthallen, ging me steeds meer tegenstaan. Ik kwam er vaak ontzettend overprikkeld vandaan. Als laatste hadden we te maken met de coronacrisis. Ik kon toen ervaren hoe het was om op zaterdag niet de hele dag bezig te zijn met de sport. Het beviel enorm goed om in het weekend geen verplichtingen te hebben.Dus ik besloot om te stoppen. Ik verlang nog wel eens terug naar het spelletje spelen, maar alles eromheen (scheidsrechter zijn, rij afspraken maken, drukke sporthallen, bankzitten, late trainingen, volle zaterdagen etc.) mis ik totaal niet.

September 2015: Ik had een relatie van 8 jaar achter de rug, ben vanuit huis meteen gaan samenwonen en toen deze relatie eindigde weer bij mijn ouders gaan wonen. Ik stond vanaf mijn 18e ingeschreven bij een woningbouwvereniging en na een half jaartje zoeken (een aantal woningen mogen bezichtigen, ééntje afgewezen en een paar waar anderen voorrang hadden) kreeg ik eindelijk de sleutel van mijn allereerste eigen plekje. Ik was 27 en ging voor het eerst alleen wonen. Dat vond ik best spannend want ik had dus nog nooit eerder alleen gewoond en ten tweede was ik best wel angstig en ben altijd wel bang geweest om 's nachts alleen te zijn. Ik zei vroeger altijd: Ik wil nooit in een andere stad wonen dan Hellevoetsluis. (Nu realiseer ik me dat dat vooral een vorm van controle houden en zekerheid houden was). Maar nu verhuisde ik naar Brielle (weliswaar maar 10 minuten verderop met de auto, maar toch).Al snel voelde ik me helemaal thuis in mijn huis. Ik was niet persé bang, maar was wel blij dat ik op de 1e verdieping woonde. Dat voelde een stuk veiliger.Ik woonde midden in het centrum, stond binnen 1 minuut in de winkelstraat en had uitzicht op de kerk die de vrolijkste tonen speelde. Ik kon voor het eerst alles zelf bepalen en hoefde met niemand rekening te houden. Er ging een wereld voor me open. Ik voelde me zo vrij. Ik kon doen en laten wat ík wilde en er was niemand die er iets van vond of zei. Toch ging ik twee jaar later alweer samenwonen maar ik mis mijn oude huis nog altijd. Het was de beste tijd van mijn leven. Ik liep er vandaag langs en het maakt me nog altijd emotioneel. Brielle is dus wel speciaal voor me.

Ik ben, van mezelf, niet de beste slaper. Ik slaap heel licht waardoor ik door de zachtste geluiden of van het kleinste streepje licht langs de gordijnen al wakker word.Dat betekent ook dat slapen in dezelfde kamer, als iemand anders, bij mij zorgt voor veel frustratie. Iedere ademhaling, iedere snurk en elke draai kan ervoor zorgen dat ik óf niet in slaap val óf ervan wakker wordt. En als de routine van de ander dan ook nog eens niet overeenkomt met die van mij, is het helemaal één groot feest. Ik stelde voor om apart te slapen en ontdekte welke voordelen dat voor mij heeft. 

In november 2022 hadden mijn vriend (inmiddels ex) en ik een zespersoons vakantiehuis geboekt in Noord-Holland, aan het strand. We zouden een week lang in de luxe maisonnette met drie slaapkamers, twee badkamers en een sauna verblijven.Ik ging op dat moment al zo’n tweeënhalf jaar naar mijn psycholoog en was net begonnen met ademsessies. Ik leerde in die tijd steeds meer over mezelf en over mijn wensen en grenzen. Één van de dingen waar ik toentertijd erg tegenaan liep, was dat we verschillende wensen hadden als het ging om slapen.  

Ik doe niet aan pauze nemen.Het was 2017 toen ik voor het eerst een kantoor binnenstapte. Na 5 jaar werken in het onderwijs had ik de overstap gemaakt naar Coolblue. Ik kwam te werken in een kantoortuin waar op 20m van mijn bureau een keukentje was waar de koffie de hele dag stond te pruttelen en niet veel verder een recruitmentteam de hele dag zat te bellen.Vroeger al zei ik dat kantoorwerk niets voor mij was en toch was dit nu mijn werkplek. In pauzes ging ik niet mee naar de kantine. Want dáár was het veel te druk. Ik bleef alleen achter op de afdeling zodat ik even rust had en me kon voorbereiden tot de tsunami aan geluid me weer overspoelde. Ik at mijn boterhammetje achter mijn pc en in plaats van even de benen strekken of een kopje thee drinken, werkte ik gewoon door. Ik was enorm gefocust op mijn werk en sloot mezelf daarmee af voor alles om me heen. Het was een tijdlang mijn overlevingsstrategie. Als ik maar bezig was met mijn werk, dan kon ik me afsluiten voor de omgeving waarin ik als HSP volledig verzoop. Ook nu nog merk ik dat als ik ergens mee bezig ben, ik gewoon vergeet om pauze te nemen. Ik las laatst een artikel waar in stond dat HSP’s elke 30 minuten even een onderbreking kunnen gebruiken. 8 redenen waarom pauzes zo belangrijk zijn:

In de jaren dat ik een kantoorbaan had (tussen 2017-2022), sliep ik slecht, heel slecht. Vaak maximaal 4 uur per nacht. Niet omdat ik zo laat naar bed ging, maar omdat ik urenlang lag te piekeren. En hoe langer ik wakker lag, hoe gefrustreerder ik werd. Wat uiteraard niet hielp om in slaap te vallen.Achteraf gezien legde ik mezelf veel te veel druk op, ik stond 24/7 aan en nam geen rust. En dat zorgde ervoor dat ik 's avonds niet in slaap kwam. En daarnaast, zo weet ik nu, bevond ik me in een omgeving die totaal niet bij mij, als HSP, paste. Ik werkte in een kantoortuin en mijn bureau stond zo'n beetje naast de open koffiecorner en aan de andere kant zat het team van recruitment de hele dag te bellen.  Ik maakte mijn werk veel te belangrijk. Alles stond in het teken van werk.

Ik voel momenteel zoveel frustratie in mijn lijf.- Frustratie omdat ik zo lang een pleaser ben geweest.- Frustratie dat ik me zo heb laten leiden door meningen van alles en iedereen. - Frustratie dat ik leef vanuit belemmeringen en niet vanuit kansen.- Frustratie dat ik zo'n enorme control freak ben.- Frustratie dat ik mezelf tegen houd.- Frustratie dat ik me over zoveel dingen angstig voel. Ik ben continu in tweestrijd met mezelf. Ik wil het heel graag anders, maar het lukt me nog niet zo goed om ACTIE te ondernemen. Ik zit op sommige gebieden écht nog in de slachtofferrol en wat ik dan doe is mezelf opsluiten in mijn huis en series kijken. Wat ook weer leidt tot frustratie omdat ik weet dat het daar heus niet beter van zal worden. De drie dingen waar ik op dit moment het meest tegenaan loop, zijn:

Op een mooie, zonnige dag een paar weken geleden, ben ik een stuk gaan fietsen. 30 kilometer om precies te zijn. Ik fietste langs het Haringvliet tot aan het Spui en keerde daar om. Vanaf een afstand zag ik dat het fietspad, ter hoogte van een monument, werd geblokkeerd door een scootmobiel en een fiets. Mijn eerste gedachte was: "Wie zet die dingen nou midden op het fietspad als ze gaan pauzeren?"Toen ik dichterbij kwam, bleek dat de accu uit de scootmobiel was getrild en dus geen kant op kon. Ik ben afgestapt om te kijken of ik kon helpen.Vanaf de andere kant riep een wielrenner al van een flinke afstand dat hij eraan kwam. Waarschijnlijk had hij, net als ik, een eerste oordeel en vond iets van de blokkade op het fietspad. Ik realiseerde me dat ik inderdaad het fietspad nog meer blokkeerde en dat ik niet echt kon helpen, dus op dat moment ben ik verder gelopen om weer op mijn fiets te stappen en heb de mensen toegewenst dat het snel opgelost zou zijn. Op hetzelfde moment was de wielrenner bij ons aangekomen en met krakende remmen kwam hij tot stilstand. Hij zei tegen me: "Ja, dit is natuurlijk niet slim. Je had óf moeten blijven staan óf meteen moeten gaan lopen toen ik riep dat ik er aan kwam."Ik kon, zoals zo vaak in dit soort situaties, geen woord uitbrengen. Op het moment dat iemand zegt dat ik iets niet slim heb aangepakt of iets verkeerd heb gedaan, bevries ik. Huilend ben ik naar huis gefietst. Elke keer in een soortgelijke situatie vind ik het zo vervelend dat ik niets terug kan zeggen. Damn! Wat had ik graag willen zeggen dat hij geen idee heeft wat hij met me doet als hij zoiets tegen me zegt.Ik was al langere tijd 'op zoek' naar het moment dat dit patroon veroorzaakt heeft. Ik heb er boekjes over vol geschreven en sprak er vorige week nog over met mijn zusje en haar vriend. Ik had steeds wel ideeën, maar nooit écht het AHA-moment. Tot afgelopen week.Midden in de nacht schrok ik wakker uit een vreemde droom en op het moment dat ik rechtop in bed ging zitten, schoot er een herinnering van vroeger door mijn hoofd, die ik écht had verdrongen. Meteen wist ik, dit moet de oorzaak zijn! Ik herinnerde me ineens de fancy fair die we hielden op mijn basisschool. Ik zat denk ik in groep 8. Ik zag het beeld voor me dat een klasgenoot mij, verbaal, helemaal met de grond gelijk maakte omdat ik iets had gedaan wat ze niet oké vond. Ik probeerde me voor de geest te halen wat er was gebeurd waardoor ze zo boos op me was, maar ik besefte al snel dat ik geen details kon benoemen. (Hoe minder je van een situatie weet, hoe groter het trauma).Gisteren heb ik met mijn psycholoog dit trauma aangepakt. Nu is het even afwachten of ik veranderingen ga merken maar dat kan bijna niet anders want deze situatie voelde zo 'waar'.Conclusie: weer een mooie, grote stap gezet richting het vinden van mezelf. 

Vroeger keek ik elke avond naar de televisie. Al tijdens het eten ging hij aan en hij ging pas uit als ik naar bed ging. Als ik daar nu over nadenk, vind ik het eigenlijk een belachelijke gewoonte. De hele avond apathisch voor me uit staren en mijn brein met nóg meer prikkels vullen.Het was nou niet persé zo dat ik super interessante programma's keek. Het was meer kijken om het kijken. En het was ook niet zo dat ik me er beter door ging voelen of meer ontspannen. Eigenlijk vaak juist het tegenovergestelde. En toch bleef ik het doen, elke avond opnieuw. Nu ik weer op mezelf woon, ben ik mijn routines drastisch aan het veranderen. Ik kijk nog wel tv, maar meestal niet meer na het avondeten. Alle programma's die ik wil zien, neem ik op en kijk ik op een ander moment.In plaats daarvan, luister ik 's avonds naar rustgevende muziek.Daar zijn 4 redenen voor:

Ik kocht uggs toen niemand ze meer droeg, liet een pony knippen toen iedereen die alweer bij liet groeien.Ik had pas een Tamagotchie toen bij de meesten dat wezentje alweer was overleden en maakte pas Instagram aan toen iedereen daar al jaren op actief was. Tja, ik was, en ben waarschijnlijk nog steeds wel, diegene die altijd achter de feiten aanloopt. Terugkijkend kan ik me indenken dat dat er misschien mee te maken heeft dat ik nieuwe dingen altijd even op me moet laten inwerken (hsp dingetje) om te ervaren of het iets voor mij is. En zodra ik de beslissing heb gemaakt dat ik ergens wel in mee wil gaan, is er alweer iets nieuws hip.In mijn rol als ondernemer zal ik wellicht wat sneller beslissingen moeten leren nemen, gezien het feit dat je idealiter voor de markt uit wil denken, moet inspringen op kansen, niet bang moet zijn om foute keuzes te maken en niet moet afwachten tot het alweer voorbij is #leerpuntjeHet feit dat ik me hier bewust van ben, is al een eerste stap naar verandering en ik moet zeggen dat ik steeds vaker impulsieve beslissingen durf te nemen. De control freak in mij leert langzaam dat ik niet altijd hoef af te wachten hoe iets uitpakt of voor zekerheid moet kiezen. We zullen zien wat de toekomst brengt. 

Ik was gisteren de hele dag in het wellnesscentrum te vinden. Stipt om 10:00u stond ik voor de deur en om 18:00u ging ik weer richting huis. En het gekke is, het voelde of ik er maar een paar uurtjes geweest ben. De dag vloog voorbij. Ik had een arrangement geboekt inclusief thee met taart, een broodje bij de lunch en een massage van 25 minuten.Van te voren had ik mijn dag al helemaal uitgestippeld. Ik zou beginnen met thee en taart, om 11:00u mijn massage, dan lunchen en de rest van de dag zou ik een rondje maken langs alle sauna's en zwembaden. Ik had bij binnenkomst alleen nog helemaal geen zin in thee en taart, dus ik heb een rustig plekje opgezocht en ben gaan lezen (ja, écht). Ik vond lezen altijd zonde van mijn tijd. Ik ben geen fan, misschien dat dat iets te maken heeft met slecht kunnen lezen op de basisschool en altijd in de zwakke leesgroepjes gezet worden. Maar ik dwaal af. Om 10:45u ging ik richting de wachtruimte en om 11:00u werd ik op opgehaald voor mijn massage. Daarna de rustruimte opgezocht om even bij te komen en toen op naar de lunch, want inmiddels had ik wel trek. Een heerlijk broodje carpaccio en een ijskoude smoothie met passievrucht, kers, aardbei en mango later, verliet ik het restaurant om aan mijn rondje te beginnen. Ik was vorig jaar nog in dit wellnesscentrum geweest, en jaren geleden ook al eens, maar ik ontdekte allerlei faciliteiten die ik de vorige keer heb gemist. Na een kruidenbad, zoutsteensauna, infraroodsauna en wat andere baden en sauna's ging ik om 15:30u weer richting het restaurant voor thee en taart. Hier heb ik genoten van een heerlijke, maar machtige, red velvet taart en kruidige thee. Ondertussen heb ik zitten schrijven want ik had ook mijn schrijfboekje mee. Hierna ben ik op een ligbedje gaan liggen om nog wat te schrijven en lezen en ondertussen heb ik me vermaakt met kijken naar mensen die hun (huur)slippers kwijt waren. En dan vervolgens gewoon andere aantrekken, waarna de volgende persoon weer vreemd staat te kijken als zijn/haar slippers weg zijn. Na nog een poosje in de kleurensauna, besloot ik om naar huis te gaan. Vanmorgen bedacht ik me dat het wel heel fijn zou zijn om in een wellnesscentrum te wonen. En nee.. niet vanwege de sauna's, zwembaden of het lekkere eten. Maar juist omdat het veel makkelijker is om daar gewoon te 'zijn'. Geen afleiding van apparaten, niet het idee dat je steeds iets 'moet doen'. Als ik thuis ben, heb ik veel sneller last van verveling en heb ik snel de neiging om dan maar huishouden te gaan doen of te gaan snaaien. Terwijl als je in een wellnesscentrum bent, kunnen die dingen simpelweg niet. Het voelt veel makkelijker om me er dan bij neer te leggen dat ik niets hoef. Wat zou het fijn zijn als ik dat thuis ook zou kunnen ervaren #newgoal

Mijn wekker ging stipt om 6 uur. Om half 8 kwam ik aan op mijn werk. Mijn lunch at ik achter mijn bureau, terwijl ik doorwerkte. Als ik tegen 6 uur thuis kwam, begon ik meteen aan het avondeten. Al tijdens het eten ging de tv aan en ik kwam niet van de bank af tot ik naar bed ging.Maar zodra ik in bed lag, kon ik niet slapen en ik raakte met de minuut gefrustreerder. * “Ik ben op tijd naar bed gegaan en nu slaap ik nog steeds niet.”* “Hoe kom ik morgen de dag door?”* “Ik wil zo graag slapen!”* “Ik ben hier zo klaar mee!”* “Waarom lukt het nou steeds niet?”Ik sliep maximaal vier uur per nacht en dat ging ten koste van mijn gezondheid. Steeds vaker kwam ik thuis, uit mijn werk, met barstende hoofdpijn. Ik was enorm overprikkeld en had een kort lontje. Ik wilde zo graag rust ervaren, langere nachten slapen en vooral minder piekeren. Tijdens coaching en cursussen kreeg ik drie grote inzichten die mij hebben geholpen om minder vaak te piekeren en daardoor beter te slapen. 1. Rustmomenten inplannen gedurende de dag. Tussentijds al prikkels verwerken zodat dat niet allemaal verwerkt hoeft te worden als ik in bed lig. 2. In het hier en nu zijn. Piekergedachten gingen bij mij vaak over het verleden of de toekomst en dat zijn gedachten waar je geen invloed op hebt want óf het is al gebeurd en je kunt het niet meer veranderen óf het moet nog gebeuren en je kunt het niet voorspellen. 3. Loslaten en accepteren.Ik probeerde mijn slaap zo enorm te controleren dat alles wat afweek van mijn plan veel frustratie opleverde. En die frustratie hielp niet om beter te slapen. Ik mocht leren accepteren dat niet elke dag hetzelfde is en dat mijn hoofd soms vol zit. Ik mocht veel meer denken in oplossingen in plaats van in beperkingen.Het resultaat is dat ik mezelf nu veel minder druk opleg om goed te slapen. Het is zoals het is en dat ik oké. Als ik nu een korte nacht slaap, zeg ik tegen mezelf: “Ik had blijkbaar niet veel slaap nodig vannacht.”

Vandaag is het precies een jaar geleden dat ik mijn relatie verbrak. Dit was één van de moeilijkste beslissingen die ik ooit heb gemaakt want ik koos daarmee écht voor mezelf en dat was ik niet gewend. Ik zette mezelf altijd op de tweede plaats en hechtte altijd veel meer waarde aan hoe een ander zich voelde. Daarbij voelde ik enorm veel angst. Angst voor zijn woede en dat hij me direct te deur zou wijzen, angst om vrienden te verliezen en alleen achter te blijven (we hebben een gezamenlijke vriendengroep).En hoewel er zeker vrienden zijn die er moeilijk mee om kunnen gaan, ben ik over het algemeen niemand kwijtgeraakt. Mijn ex en ik gaan ook nog goed met elkaar om en zien elkaar bijna elke week bij de pubquiz. Wel merk ik de laatste weken een verandering in mezelf. Tijdens het luisteren naar muziek ben ik twee keer spontaan in huilen uitgebarsten bij het horen van liedjes die gaan over het verbreken van een relatie (Sometimes love ain't enough van O-town & All I Ask van Adele). Blijkbaar heb ik eindelijk de rust gevonden om aan het verwerkingsproces te beginnen. Het is, in mijn ogen, ook vrij logisch dat ik die rust nog niet vond in de 9 maanden dat we nog samenwoonden omdat je dan nog midden in de situatie zit. Ik heb ook echt het gevoel gehad dat mijn leven op pauze stond. En daarna moest ik wennen aan mijn nieuwe situatie, mijn nieuwe omgeving, nieuwe huis (zeker als HSP neemt dat allemaal wat meer tijd in beslag). Maar ik ben nu dus op het punt aangekomen dat ik het kan gaan verwerken =).

Het is zaterdagavond tegen twaalven en we zitten met onze vriendengroep nog in de kantine van de sporthal waar we die middag onze volleybalwedstrijden hebben gespeeld. Vanuit de ghettoblaster klinken de tonen van onze zelf samengestelde playlist, het volume zo hard dat we bijna moeten schreeuwen om elkaar te kunnen verstaan. Het bier vloeit rijkelijk (sapjes voor mij) waardoor de stemming steeds joliger wordt. Dan opeens, uit het niets, ben ik er klaar mee. Ik kan geen geluid meer horen en wil heel graag naar huis. Ik vraag aan mijn (toenmalige) vriend of we alsjeblieft kunnen gaan. Op het moment dat hij deze woorden hoort, slaat zijn stemming om en waar hij de hele avond biertjes achterover tikt alsof het water is, neemt hij nu steeds maar een klein slokje om het afscheid met minstens een half uur uit te stellen. Ik word met de minuut chagrijniger en heb nog net niet het punt van hysterie bereikt als we eindelijk in de auto stappen. Pas jaren later begreep ik dat dit het schoolvoorbeeld van overprikkeling is. Dat gevoel wil ik niet graag nog eens meemaken en daarom doe ik er alles aan om dat te voorkomen.

Het was een heftig jaar met veel veranderingen.- In januari ging ik voor het eerst alleen op vakantie;

Ik zat op de bank en opende Spotify om mijn playlist op te zetten. Maar op dat moment dacht ik: “Ik heb helemaal geen zin in muziek”. Ik pakte mijn schrijfboekje en begon te schrijven, Maar na twee zinnen dacht ik: “Ik heb helemaal geen zin om te schrijven”. In plaats daarvan deed ik dit:Ik opende Netflix en zette een film op. En na die film keek ik nog een paar afleveringen van een serie. Ik vroeg mezelf: “Is het erg dat ik nu tv kijk in plaats van dat ik mijn avondroutine volg?”Het antwoord: “Nee, dit is helemaal niet erg!” Zolang je je maar bewust bent van de gevolgen van jouw keuzes.Als ik tv kijk voor ik ga slapen, lig ik langer wakker. Dat is het risico dat ik daarmee neem. 

"Groeien gaat met ups en downs," waarschuwde mijn ademcoach me anderhalve week geleden. Op dat moment zat ik nog lekker in de 'up'. Ik voelde me sterk, geïnspireerd, had ideeën en sprak met mezelf af dat ik me niet meer zou laten tegenhouden.Maar een paar dagen later stortte 'mijn flow' volledig in. Ik ging heel even mijn grenzen over en sindsdien voel ik me 'down'.Dus deed ik dit: - Ik heb het quizzen en sporten afgezegd en hang in plaats daarvan voor de tv.- Ik negeer berichten want ik heb even geen behoefte aan contact.- Ik stop met posten omdat ik niet weet wat ik moet delen als ik me zo voel. Kortom: de kluizenaar in mij heeft de leiding tijdelijk overgenomen.Angsten en belemmerende overtuigingen krijgen vrij baan.Die voel ik momenteel vooral met betrekking tot ondernemen. Ik durf mijn aanbod niet de wereld in te slingeren en vind alles wat ik doe niet goed genoeg. Gisteren, toen ik een serie aan het kijken was, die in Parijs speelde, had ik de behoefte om direct mijn koffer te pakken. Alleen vroeg ik me ook meteen af of deze intuïtieve plannen, op dit moment, niet een manier zijn om te kunnen vluchten. Eén van mijn doelen voor dit jaar is om alleen naar het buitenland te gaan. Ik ben afgelopen jaar een paar keer alleen weg geweest in Nederland, maar ik durfde tot nu toe nog niet de grens over. Dat heeft er deels mee te maken dat ik vliegangst heb én het niet zie zitten om urenlang in mijn eentje achter het stuur te zitten want dat zorgt nogal snel voor overprikkeling. Ik heb bedacht dat ik dit jaar een treinreisje wil maken. Ik heb bijvoorbeeld al onderzoek gedaan naar een tripje Londen. Maar gisteren had ik dus sterk de behoefte om de trein te pakken naar Parijs. Een bezoekje aan het buitenland lijkt op dit moment de 'easy way out'. Ondanks dat dat ook buiten mijn comfortzone is, voelt dat makkelijker te overwinnen dan iets gaan verkopen via internet.Dus ik sta nu voor de keuze: Vluchten of doorzetten?

Vroeger keek ik avondenlang naar de televisie, totdat ik vond dat het tijd was om te gaan slapen. Als ik eenmaal in bed lag, lag ik nog lang wakker omdat dat het eerste moment van de dag was waarop er geen prikkels op me werden afgevuurd. Al die opgestapelde prikkels die ik gedurende de dag niet heb kunnen verwerken, passeerden de revue. Het duurde soms uren voordat ik eindelijk in slaap viel want ik had mezelf inmiddels zo boos gemaakt dat ik maar niet in slaap viel, dat het helemaal niet meer lukte. Inmiddels heb ik dit drastisch aangepakt. Ik neem de tijd om de dag af te sluiten en alle prikkels te verwerken voordat ik ga slapen. Zodra het begint te schemeren, steek ik kaarsjes aan en zet mijn zoutlamp aan. Ik open mijn afspeellijst met rustgevende muziek in Spotify en druk op play. Ik kruip op de bank met een warme kop thee en een zacht dekentje en geniet van de muziek. Terwijl de muziek speelt, pak ik mijn notitieboekje en begin te schrijven. Ik schrijf over alles wat ik heb meegemaakt die dag en verder over alles wat in me opkomt. Wanneer ik besluit te gaan slapen, ga ik een half uurtje op mijn spijkermat liggen. Door me te concentreren op de tintelingen in mijn rug en schouders, ervaar ik de ontspanning waardoor ik snel in slaap val. Wil je ook genieten van rustgevende muziek voor het slapen? Ik deel mijn playlist graag met je. Klik hier en je ontvangt hem snel. 

Ik heb altijd heel veel moeite gehad met iedereen in mijn omgeving die heel erg 'aanwezig' was. Van die mensen die voor de zoveelste keer hetzelfde verhaal vertellen en daarmee heel veel tijd en energie van een ander opeisen. Van die mensen die heel erg beweeglijk en uitbundig zijn en die het hardst lachen om hun eigen grappen. Ik zou ze kunnen omschrijven als opscheppers maar eigenlijk zijn het waarschijnlijk gewoon de mensen met superveel zelfvertrouwen. Mensen die dit gedrag vertonen, zitten heel erg in mijn allergie. Vooral omdat ik absoluut niet zo ben. Ik was altijd op de achtergrond, beheerst en mijn verhalen hield ik het liefst zo kort mogelijk, snel maar weer iemand anders aan het woord laten voordat ik rood werd en ging struikelen over mijn woorden. Maar nu ik ondernemer ben, moet ik zichtbaar zijn en dat voelt voor mij heel erg onnatuurlijk want ik wil absoluut niet gezien worden als iemand die steeds de aandacht opeist. Ik heb continu de angst dat mensen gek van me worden en dan vooral vanwege het feit dat ik verhalen meerdere keren vertel of straks mijn aanbod steeds deel. (I know, ik heb hier geen invloed op).Om die reden voelde (en eigenlijk nog steeds wel) ik een enorme blokkade om zichtbaar te zijn en vooral om te spreken op camera. Ik ben niet goed in het vertellen van verhalen omdat ik mijn verhalen altijd in hooguit één of twee zinnen vertelde zodat de aandacht weer snel van mij af kon. In een therapiesessie met mijn ademcoach waarin we een opstelling deden, heb ik de blokkade om op camera te spreken in elk geval doorbroken. Verhalen vertellen vind ik nog altijd heel lastig en zeker in nieuwe situaties ben ik nog die enorm stille meid die in een hoekje kruipt. Dit is ook waarom ik heel erg twijfel om binnenkort alleen naar een feestje te gaan. Uit angst om er, voor de zoveelste keer, als 'kroegvulling' bij te staan, zonder met iemand te durven praten. 

Sinds een paar weekjes gaat wandelen me best wel gemakkelijk af.Ik wandel zonder al teveel moeite anderhalf uur en soms zelfs langer.Vorige week maakte ik zelfs een wandeling van drie uur.Oké, dat was niet wat ik van plan was en na twee uur begon het behoorlijk zwaar te worden..Tegen de tijd dat ik thuis was, kon ik mijn ene voet amper nog voor de andere krijgen, maar hé, zonder al te veel mentale struggles volbracht ik deze wandeling van zo'n 13 km.Een paar weken geleden nog maar kreeg ik mezelf haast niet van de bank om te gaan wandelen. Alleen al de gedachte bij de inspanning die het kostte om de deur uit te gaan, maakte dat ik niet ging.En dus bleef ik zitten waar ik zat en opende de Netflix-app op mijn tv.Maar in een paar weken tijd is alles anders.Ik kan twee redenen bedenken voor deze omslag.1. In mijn laatste ademsessie hebben we het gehad over zijn- energie en doe-energie.Ik was altijd iemand die niets doen (en dus zijn), niet nuttig vond. Ik was altijd met iets bezig en zat nooit stil. Alles moest zichtbaar resultaat geven.En...2. Ik woon sinds een paar weken (9 om precies te zijn) weer alleen.Toen ik nog samenwoonde, voelde ik me altijd 'nodig'."Ik kan niet te lang wegblijven want stel je voor dat...."Dit is iets wat ik ook heel erg zie bij mijn moeder. Zij voelt zich ook altijd nodig. En toen ik vorige week op de uitvaart van mijn oma hoorde dat zij er heel erg tegenop heeft gezien dat haar kinderen uit huis gingen, kon ik niets anders bedenken dan dat ze gedacht moet hebben dat ze dan niet meer nodig was.

Yep, het is eindelijk zover. Ik ben 35 en aangekomen in mijn pubertijd. Waar mijn leeftijdsgenoten van de middelbare school zich gingen afzetten tegen hun ouders, deden waar ze zelf zin in hadden, uitgingen en noem maar op, was ik die meid die aan haar ouders vroeg of ze 's avonds met vriendinnen bij het winkelcentrum mocht afspreken (terwijl de winkels allang dicht waren). Uiteraard was het antwoord: "Nee." Ik ben nooit de confrontatie aangegaan, ik ging gewoon naar mijn kamer en vermaakte me met cu2 en MSN. Ik ging niet uit (op een enkele keer na dan), ben nog nooit dronken geweest en luisterde braaf naar mijn ouders. En ik was het echt niet altijd met ze eens, ik vond dat ik prima 's avonds met vriendinnen bij het winkelcentrum kon afspreken maar ik maakte er geen punt van. Ik was makkelijk, ik had geen zin in gezeik.  Ik heb heus wel eens dingen stiekem gedaan, zoals bijvoorbeeld afspreken met mijn eerste vriend terwijl mijn ouders verboden hadden om hem te zien (ze vonden het niks). Maar ik heb me nooit écht afgezet en ben nooit echt mijn eigen persoon geworden. Ik ben altijd een pleaser geweest en heb altijd gedaan wat anderen van mij verwachtten (althans, wat ik dacht dat anders van mij verwachtten).TOT NU!Want ik leer steeds beter voor mezelf te kiezen, voor mezelf op te komen en te luisteren naar mijn gevoel. Ik heb soms zin om overal tegenaan te schoppen, ben lekker recalcitrant en kan soms flink sarcastisch reageren. Oftewel: ik ben lekker aan het puberen =) 

Pas sinds de corona-crisis en het verplicht thuiswerken zie ik in dat ik vooral leefde om te werken.Ik was alleen maar bezig met werk! Dag in, dag uit!Zodra mijn werkdag erop zat, ging de focus naar de dag erna. 

Over twee maanden ben ik 4 jaar in therapie. Ik startte daar in februari 2020 mee omdat ik het mezelf eindelijk waard vond om dingen aan te pakken. Ik wilde mijn trauma's verwerken (zoals de ongezonde relatie met mijn eerste vriend, het overlijden van mijn beste vriendinnetje, enz.) en ik wilde stoppen met mezelf continu maar weg te cijferen tegenover anderen. En hoeveel ik ook gegroeid ben de laatste 4 jaar, nog niet eerder heb ik ervaren wat ik afgelopen week heb ervaren. Op een avond lag ik in bed en plotseling voelde ik sterk de behoefte om een andere rol te spelen. De rol die ik nu al zo'n 23 jaar speel (die van pleaser en stille, grijze muis), begint eindelijk plaats te maken voor de ware Amanda. Zo voelde het in elk geval. Ik realiseer me dat ik met elke therapiesessie dichter bij mijn kern ben gekomen, maar dit was de eerste keer dat ik echt het gevoel had dat mijn hoofd boven het wateroppervlak uitkwam en ik écht kon ademhalen. Jarenlang heb ik het gevoel gehad dat ik geen kant op kon en constant weer kopje onder werd geduwd. Tot nu dus. En hoewel ik me nog wel in mijn eentje op open zee bevindt, geïsoleerd en ver weg van de bewoonde wereld, heb ik er vertrouwen in dat ik stukje bij beetje weer dichterbij zal komen. Conclusie: Ik ben nog niet waar ik wil zijn, but i'm getting there!

Het was 6 december, de dag na de Sinterklaasviering bij ons op school. Ik was zoals elke ochtend om half 8 aanwezig om mijn dag voor te bereiden. Mijn collega’s arriveerden vaak tegen 8u. Nietsvermoedend schreef ik de dagplanning op het bord toen plotseling de vader van een leerling woedend mijn lokaal binnen stormde. Hij kwam heel dicht bij me staan waardoor ik geen kant op kon en schreeuwde dat zijn kind de dag ervoor huilend en woedend thuis was gekomen uit school omdat Sinterklaas onaardige dingen had gezegd. Hij beweerde dat hij de gemaakte video had gezien en dat hij het gezicht zag vertrekken op het moment dat Sinterklaas tegen zijn kind sprak. Dat rekende hij mij aan omdat ik, als leerkracht, verhaaltjes voor het grote boek had aangeleverd. Ja, ik heb verhaaltjes aangeleverd voor het grote boek en ja, ik had soms wat moeite met deze leerling waardoor het soms lastig was om het positieve te zien (hoe erg ik dit ook vind want mijn overtuiging is: ‘elk kind heeft iets leuks, hoe moeilijk ze het je soms ook maken’). Ik had deze leerling al meerdere jaren achter elkaar in de klas en het was een leerling die wat dat betreft lijnrecht tegenover mij stond, als persoon.Maar het was absoluut niet mijn intentie om iemand te kwetsen. Ik was me oprecht van geen kwaad bewust.De rest is eigenlijk één grote waas (hoe minder je erover kan herinneren, hoe groter het trauma).Volgens mij had een collega hem de school uit zien stormen en kwam naar me toe om te vragen wat er gebeurd was. Ik kan me niet herinneren of ik direct weer zelf voor de klas heb gestaan of dat iemand de klas heeft opgevangen. Het enige dat ik nog wel weet, is dat ik later hoorde dat hij de videobeelden helemaal niet had gezien. Om nog even terug te komen op de titel van dit blog. Ik vind ‘bedreiging’ heel heftig klinken, net als dat ik vroeger ‘trauma’ heel heftig vond klinken. Want zo extreem was het nou toch ook weer niet? Ik denk, bij bedreiging, meteen aan een mes of pistool. Maar ik realiseer me ook dat het een interpreteerbaar begrip is. Op het moment dat iemand zo dicht in jouw persoonlijke ruimte komt, voel je de dreiging. Je lichaam gaat in de overlevingsstand (vluchten, vechten of bevriezen). Mijn psycholoog noemde het ook ‘grensoverschrijdend gedrag’. Ook daar heb ik een heel ander beeld bij (ook een interpreteerbaar begrip). Maar eigenlijk is dat wel wat het is. Hij ís een grens overgegaan door mij op die manier te benaderen. Hij heeft mij angst bezorgd. Angst waar ik tot op de dag van vandaag nog steeds last van heb, onder andere bij het runnen van mijn bedrijf. Want hoe ga ik ooit met mensen in contact komen als ik continu bang ben om iets fout te doen?

Meerdere uren per dag besteedde ik er aan. Zodra ik thuis kwam uit school en mijn huiswerk had gedaan, kon ik eindelijk weer verder. Ik dook er vol in en zocht alles tot in de puntjes uit. Mijn ouders vroegen regelmatig of ik ook nog eens een keer gezellig beneden kwam zitten, maar nee, ik bracht mijn uren door op mijn zolderkamertje, achter mijn computer. Wat ik al die tijd aan het doen was? - Ik zat op cu2 (voor mensen uit mijn generatie was dat HET ding).Je eigen website maken met html-codes. Geweldig vond ik het. En nee, ik was niet het type dat één lange websitepagina had met allerlei lijstjes en 'I love you in 50 talen'. Ik was vooral bezig met het bestuderen van de brongegevens van andere pagina's om zo de mooiste creaties te maken die klikbaar waren en waar het scrollbare tekstvakje precies op de juiste plek stond want een millimeter naast het daarvoor bestemde blokje in de achtergrondfoto was echt 'not done'. Laatst vond ik op mijn harde schijf de word-bestanden waarin ik alle html codes van mijn gemaakte cu2 pagina's heb opgeslagen want ik maakte natuurlijk elke week een hele nieuwe pagina (oke, misschien overdreven, maar ik heb wel een bestandje of 20-25). Ik heb ze nog een keer op mijn website geplakt, maar helaas komt er niets tevoorschijn. Ik zou het zo grappig vinden als ik het nog ergens zou kunnen plakken en terug kan zien. Soms mis ik het wel, het commitment dat ik toen had. Om ergens helemaal in te duiken en niet los te laten totdat ik gevonden had wat ik zocht of totdat het lukte wat ik in gedachte had. Dat is al een tijdje ver te zoeken. Nu merk ik vaak dat ik helemaal geen zin heb om ergens in te duiken en tot op de bodem uit te zoeken, ik haak af wanneer het te ingewikkeld wordt en te lang duurt. Maar ik hoop in mijn ondernemersreis om dit terug te vinden, het is mijn doel om die passie te vinden en in de flow te komen zodat het me weer net zo makkelijk afgaat al vroeger.

Drie dagen voor mijn verhuizing was ik bij mijn psycholoog. We hadden het over de dag dat het allemaal moest gaan gebeuren en hoe ik me erover voelde. Ik voelde me ten eerste erg bezwaard om hulp te vragen omdat een aantal van mijn vrienden de week ervoor al een hele dag was komen klussen en ik vond het vervelend om opnieuw hulp te moeten vragen. Ik doe het liefst alles zelf en val niemand lastig. Ik heb al vroeg geleerd om mijn eigen boontjes te doppen. Maar ik realiseer me ook dat het alleen niet zou lukken. Daarnaast voelde ik vooral angst. Angst dat andere mensen over mijn grenzen zouden gaan en hun eigen plan zouden trekken omdat ik niet in twee huizen tegelijk kon zijn. Acht jaar geleden woonde ik ook samen en liep mijn relatie stuk. Ik herinner me nog goed dat ik totaal geen overzicht had tijdens de verhuizing, dat iedereen alles in dozen stopte en ik geen idee meer had waar dingen gebleven waren. In plaats van deze situatie terug te halen, deden we voor het eerst EMDR op een toekomstige situatie. Ik zag mezelf stil staan in een ruimte en alles en iedereen raasde langs me heen. Ik had totaal geen overzicht en iedereen ging zijn eigen gang. Op dat moment werden mijn benen enorm zwaar. Ik wilde weg, vluchten, maar dat ging niet. Ik stond, als aan de grond genageld en kon geen kant op. Drie dagen later stonden een aantal vrienden en mijn ouders op de stoep om te helpen verhuizen. Ik voelde geen angst meer en alles ging best wel voorspoedig. We hadden een aanhanger gehuurd om grote meubels mee te vervoeren en mijn ouders reden heen en weer om dozen op te halen en weg te brengen. Ondertussen bleef ik in het oude huis om meer dozen in te pakken. Om te voorkomen dat mensen dozen zouden opentrekken, heb ik mijn grenzen aangegeven en gezegd dat ik de dozen graag allemaal zelf wilde uitpakken. Ik had verwacht dat er ondanks mijn aanwijzingen nog wel eigenwijze mensen zouden zijn die toch alvast dozen gingen openen, maar dat is niet gebeurd.Inmiddels woon ik een week op mezelf en heb ik bijna alles uitgepakt. Oké, ik had mezelf hier meer tijd voor gegeven, alleen ik was op zoek naar mijn bestek en heb alle dozen daarom opengetrokken en dan kun je ze maar beter gelijk uitpakken. Ik heb mijn bestek trouwens nog niet gevonden, maar er staan nog wat plastic bakken in de schuur die ik nog niet heb bekeken. Dus dat ga ik morgen maar eens doen. 

Het was een paar minuten voor half 11, nog even en dan heb ik de wekelijkse call met mijn teamleider. Waar ik me de hele week best wel gespannen heb gevoeld, voelde ik dat op dit moment eigenlijk helemaal niet. Ik wist dat in dit overleg het onvermijdelijke gesprek over mijn contract zou komen.Toen ik begon aan deze baan wist ik dat het tijdelijk zou zijn maar gedurende de afgelopen maanden werd regelmatig tegen me gezegd dat ze me graag zouden behouden. Echter kwam daar achteraan dat dit hoogstwaarschijnlijk onmogelijk zou zijn. Tot vorige maand was ik ervan overtuigd dat ik geen verlenging zou krijgen, maar toen gebeurde er van alles waardoor het erop leek dat er toch een mogelijkheid bestond om mijn contract te verlengen. Om die reden was ik de afgelopen week best wel gespannen. Want waar ik eerst volledig wist waar ik aan toe was, was dat gevoel ineens helemaal verdwenen en miste ik de controle. Plotseling was alles onzeker. Het zorgde bij mij voor stress, irritaties, piekeren enz. Diep van binnen wist ik eigenlijk wel dat ik helemaal geen verlenging wilde. Het waren vooral de leuke collega's en de complimenten die ik kreeg die me aan het twijfelen brachten. Waardering die ik niet altijd gevoeld en gekregen heb. Ik heb twee keer eerder meegemaakt dat ik weg moest bij een bedrijf en beide keren ging dat niet op een leuke manier. De eerste keer was toen ik nog in het onderwijs werkte. Ik had een vaste aanstelling voor anderhalve dag (12u). Ik werkte op een hele leuke school sinds mijn afstudeerstage, maar met de komst van een nieuwe directrice werd besloten om mij over te plaatsen naar een andere school van waaruit ik weer invalwerk moest gaan doen. Ik werd voor een invalklus een half jaar lang geplaatst in een kleuterklas. Op een ochtend in juni kwam ik op school aan en iedereen had een gesprek met de directeur gehad over de invulling van het volgende schooljaar. Behalve ik. Toen ik verhaal ging halen werd en koud gezegd dat ik niet op deze school kon blijven en dat ik het bestuur maar moest bellen over hoe verder. Dat deed ik maar daar werd ik afgewimpeld. Omdat ze vergeten waren de telefoon op mute te zetten, hoorde ik ze over me praten en zeggen dat ze me niet wilden spreken. Ik heb opgehangen en direct teruggebeld. Dit was de eerste keer dat ik ECHT voelde dat ik boos was. Ik kreeg te horen dat de persoon die ik nodig had niet aan de telefoon kon komen omdat ze in vergadering zat. Ik zei: "Dan zorg je maar dat ze aan de telefoon komt want ik wil haar nu spreken. Ik heb haar net horen zeggen dat ze mij niet wil spreken dus die vergadering waar je het over hebt is onzin." Het kwam erop neer dat ze me niet wilden plaatsen en dat ze van me af wilden. Uiteindelijk ben ik dus weggegaan met een VSO.De tweede keer was vlak na mijn burn-out. Ik was aan het re-integreren en werkte 18 uur per week toen ik mijn baan bij Coolblue op zei. Ik had een nieuwe baan gevonden waarbij de sollicitatiegesprekken (online vanwege corona) erg leuk waren en ik meteen een klik voelde met de collega's in het team. Ik startte meteen met 36 uur per week werken en dat was zwaar maar ook fijn om te merken dat ik dat weer aan kon. De eerste maanden waren heel leuk. We hadden super veel lol met elkaar en ik voelde me helemaal thuis in het team maar van de één op de andere dag sloeg de sfeer helemaal om. Gevoelig als ik ben had ik dit meteen door. Ik voelde me niet meer veilig, had het gevoel dat mijn teamleider geen tijd en energie meer voor me overhad. Ik wist al wat er zou gaan gebeuren. Ik voelde aan alles dat ze niet van plan waren om mijn contract te verlengen. Ik schrok er dan ook niet van toen het hoge woord eruit kwam. Deze traumatische ervaringen hebben er aan bijgedragen dat ik me nog altijd niet goed genoeg voel en enorm veel last heb van het feit dat iemand anders me moet beoordelen of iets van me moet vinden. Het voelde voor mij heel erg als afgewezen worden terwijl ik letterlijk mijn benen onder me vandaan liep om alles zo goed mogelijk te doen. Daarom was het enorm fijn om van te voren al te weten dat mijn huidige baan voor 4,5 maand zou zijn en daarna ophield. Het feit dat er toch even een mogelijkheid leek om te kunnen blijven, triggerde mijn gevoelens van de eerdere afwijzingen uit het verleden. Maar ik kan oprecht zeggen dat ik helemaal oké ben met de uitkomst en dat ik blij ben dat we elkaar hebben kunnen helpen en ook dat ik heb mogen ervaren dat het anders kan, dat ik waardering heb gevoeld.Nog een maandje knallen en daarna zie ik wel weer wat er op mijn pad komt.