Het was 14 december 2019 en ik had de laatste volleybalwedstrijd voor de winterstop. Samen met één van mijn teamgenoten reed ik naar de sporthal en we begonnen vol enthousiasme aan de wedstrijd. Tijdens de derde set ging het alleen gruwelijk mis. Ik wilde springen voor een aanval en kon niet omhoog komen. Ik maakte het begin van de beweging, alle benodigde stappen maar op het moment dat de sprong moest komen, gebeurde er niets. Het voelde alsof mijn kuit werd opengeritst. Het deed meteen enorm veel pijn en ik kon niet meer op mijn linkerbeen staan. Eigenlijk kon ik helemaal niks meer, want zelfs zitten deed pijn. Ik kon geen enkele houding vinden die pijnvrij was.
Gelukkig reed mijn teamgenoot, want rijden zat er ook niet meer in. Nadat we een koude douche hadden genomen en ik (nog langzamer dan anders) mezelf had aangekleed, konden we richting huis. Onderweg naar huis mijn vriend (inmiddels ex) opgebeld en verteld wat er was gebeurd en dat ik geen auto kon rijden. (Mijn auto stond in een dorp verderop, omdat mijn teamgenoot anders heen en weer moest rijden naar de stad waar ik woon). Samen met zijn moeder kwam hij me ophalen, zodat we beide auto's konden meenemen.
's Avonds zouden we Sinterklaasavond vieren met mijn familie. Thuisgekomen hebben we dus de cadeautjes gepakt en zijn we naar mijn oma gegaan. Daar moest ik twee trappen op omdat we dus gourmetten op zolder. Ik had geen krukken en heb de hele avond met mijn been omhoog gezeten. De eerste paar dagen heb ik zonder krukken door het huis gestrompeld, op mijn tenen lopend. Na een paar dagen was de pijn nog niet minder en zijn we toch maar krukken gaan halen.
Omdat de pijn bleef en er eigenlijk geen verbetering was, ben ik uiteindelijk naar de huisarts gegaan. Het bleek een zweepslag (dit had ik wel verwacht) maar het was wel een hele grote scheur. Mijn moeder heeft ooit wel eens een zweepslag gehad en beschreef het als een stuiterbal tegen haar kuit krijgen. Het herstel was traag. Het ging van stekende pijn tot niet meer op mijn voet kunnen staan. Er staat voor een zweepslag 2 weken tot 3 maanden. Bij mij duurde het minstens 5 maanden.
Ik werkte destijds nog in Rotterdam en ook dat was de eerste weken geen optie en dus mocht ik thuis aan het werk op mijn kleine laptopje. Ik leidde op dat moment een project en dus moest ik voor een deadline toch die kant op. Ik werd door mijn vriend afgezet bij het treinstation in Schiedam en aan het eind van de dag opgehaald door zijn moeder bij een tramhalte naast de Kuip. Zo ging het vanaf maart een paar keer per week.
Achteraf gezien denk ik dat mijn lichaam me op dat moment al iets duidelijk wilde maken. Vertellen dat het zo niet langer ging. Het heeft echter nog een half jaar geduurd voordat ik zelf besefte dat er echt iets groters aan de hand was. En zo meldde ik me op 15 juni 2020 ziek.
