Het was woensdag 19 april toen we, net als bijna elke woensdag, meededen aan de pubquiz in één van onze favoriete kroegen. Op het reclamebord verscheen een advertentie voor de week erna, WOENSDAGAVOND 26 APRIL: KONINGSNACHT. Het eerste wat ik zei, was: "Ja leuk! We gaan hierheen." Ook al heb ik niet echt veel vrienden die van stappen/uitgaan houden, toch vierden we regelmatig koningsnacht met elkaar. Het gaat toch uiteindelijk ook voor een groot deel om gezellig met elkaar zijn.
Een week later zat ik thuis op de bank en voelde ik me best wel brak. Ik had niet heel veel energie en wist dat het misschien beter voor me was om niet te gaan. Bovendien hadden we het er niet meer over gehad en wist ik al dat de rest niet stond te springen. Dus ik ben thuisgebleven en lag tegen 21 uur op bed. Toch knaagde het en had ik er ergens spijt van dat we niet zijn gegaan. In plaats van feesten, heb ik wat werk gedaan want om 21u gaan slapen is me vaak toch iets te vroeg. Op dat moment begonnen de stemmetjes in mijn hoofd te spreken. "Misschien had feesten me juist wel energie gegeven?" dacht ik bij mezelf. "Nu zit ik werk te doen, daar wordt mijn energielevel niet beter van, dan had ik beter kunnen gaan feesten." enzovoorts.
De volgende ochtend werd ik wakker en vroeg me af wat ik vandaag kon gaan doen. De zon scheen en het zou best een mooie, warme dag worden. De kleedjesmarkt trok me niet aan -dat heb ik nou wel gezien- en ook binnen zitten en kijken hoe de Koning naar Rotterdam ging, stond niet hoog op mijn lijstje. Dus stelde ik, aan mijn ex/huisgenoot (nog een beetje zoekende hoe ik hem zal noemen) voor om naar Goeree-Overflakkee te rijden om tulpenvelden te zoeken. "Lekker in de natuur zijn, hopelijk niet te druk want iedereen struint de markten af." Ik vond het wel een goed idee van mezelf.
Dus gingen we langs de supermarkt om wat lekkere broodjes en wat drinken te halen en gingen we op weg. We hebben de mooiste velden gezien en zijn af en toe uitgestapt om wat foto's en filmpjes te maken maar toch voelde het niet helemaal fijn. Mijn gedachten waren ergens anders en daardoor kon ik niet volop genieten van het moois onderweg. "Het is een feestdag, je hoort te feesten," zei het stemmetje in mijn hoofd. "Iedereen is aan het feesten, en wat doe jij?"
Toen we thuiskwamen, zetten we de televisie aan waar het feest van radio 538 in volle gang was. Dit was voor mij de druppel. Ik zou graag ook eens naar zo'n evenement gaan, maar ook daar zitten gigantische oordelen op.
* Mijn vrienden zijn geen feestgangers, die gaan echt niet met me mee.
* Ik weet heus wel dat zo'n massale bedoeling niet voor mij is weggelegd.
* Ik kan van tevoren niet zoiets plannen want ik weet niet hoe ik me op die dag voel.
* Waarom wil ik dit eigenlijk? Als HSP naar zo'n festival is teveel herrie, duurt te lang en van de reis erheen ben ik waarschijnlijk al overprikkeld.
* Ik durf niemand mee te vragen want wat als ze nee zeggen?
* Ik ga niet alleen, dat is niet leuk.
Al die belemmerende overtuigingen werden me op dat moment even teveel en ik barsste in huilen uit. "Waarom vind ik dat ik op feestdagen moet feesten? Hoe is deze overtuiging ontstaan? Waarom is het niet goed genoeg om tulpenvelden te bezoeken? Waarom leg ik de lat zo hoog?"
Het antwoord op deze vragen moet ik nog schuldig blijven. Ik heb hier inmiddels een notitieboekje over volgeschreven, maar ik ben er nog niet uit. Het enige wat ik wél weet is dat ik het vervelend vind dat ik deze overtuiging heb. Daarom sluit ik dit verhaal af met een zin die mijn psycholoog altijd zegt én met het besef dat ik nog iets met deze overtuiging mag:
Alles wat je vervelend vindt aan jezelf, is niet van jou!
