- Ik mag niet teveel vragen stellen want dan wordt mijn coach gek van me.
- Ik mag mijn verhaal pas doen als iemand daar om vraagt, anders ben ik veel te aanwezig en eis ik de aandacht teveel op.
- Ik mag niet mijn eigen ding doen in gezelschap van een ander, want dan laat ik de ander alleen achter en dat vindt diegene niet leuk.
- Ik mag niet aansluiten bij een groepje dat al ik gesprek is, want dan hoor ik misschien dingen die ik niet mag horen.
Dit is zomaar een greep uit de regels die ik mezelf opleg. Ik denk voor een ander en dat maakt dat ik me extreem beheerst gedraag en dat ik me ontzettend bewust ben van de dingen die ik doe en de dingen die ik niet doe. De spontaniteit is ver te zoeken.
Afgelopen week merkte ik dat ik er behoefte aan had om eens flink uit de band te springen. Altijd maar dat beheerste gedoe, ik was er helemaal klaar mee. Ik voelde ineens enorm de behoefte om ver buiten mijn comfortzone te gaan: Ik wilde in achtbanen waar ik doodsbang voor ben, een vliegreis boeken of in het koude dompelbad springen.
Maar alsnog heb ik het niet gedaan. Al heel snel merkte ik alweer dat ik werd tegengehouden door beperkende gedachten (vliegangst, hoogtevrees, dat is veel te koud. Maar ook: wat zouden anderen denken als ik ineens iets doe waar ik al jaren 'nee' tegen zeg?)
De afgelopen dagen heb ik vooral in mijn hoofd geleefd. Ik probeer verklaringen te zoeken waarom ik mezelf deze regels en beperkende gedachten opleg, wat de oorzaak is en waarom de dingen gaan zoals ze gaan.
Ik weet natuurlijk heus wel dat ik de antwoorden daar niet ga vinden en bovendien is het ontzettend vermoeiend.
Ik denk aan wat mijn ademcoach tegen me zei: "Je mag me zo vaak appen als je wil, het is aan mij wat ik daarmee doe."
En zo is het natuurlijk ook. Ik zou me niet moeten laten tegenhouden door gedachten die een ander zou kunnen hebben.
Bovendien: wat je denkt dat anderen van je denken, denk je zelf.
