Sinds mijn break-up begin februari ben ik op zoek naar een huurhuisje. Ik heb me ingeschreven bij vier verschillende overkoepelende woonorganisaties. In mijn regio sta ik al sinds 2017 ingeschreven (altijd lid gebleven voor het geval dat... toch weer die zekerheid hè?) en bij drie andere organisaties heb ik me in februari ingeschreven. Ik reageer vooral op huizen die via loting worden verhuurd, want op basis van inschrijftijd maak ik weinig kans.
Een paar weken geleden kwam er een huis op de website in mijn eigen stad. Ik voldeed aan alle eisen.
* Een huidig adres in de gemeente
* Maximaal 1 persoon
* De juiste leeftijdsgroep
enz.
Toen de deadline was verstreken was ik kandidaat nummer 7 op de lijst. Ik was er van overtuigd dat ik uitgenodigd zou worden. Ik was enthousiast, positief en had er vertrouwen in dat het wel eens zou kunnen lukken. Die uitnodiging kwam er alleen nooit. Eerst duurde het weken voordat ik überhaupt iets hoorde en toen er eindelijk bericht kwam, was dat niet het bericht waar ik op hoopte. De woning werd geannuleerd omdat er verkeerde informatie zou zijn verstrekt. Direct wist ik het. Zal je zien dat het huis er over een paar dagen opnieuw opkomt met een aangepaste leeftijdsgrens. En ja hoor. Drie dagen later kwam het huis terug op de website (voor starters tot 22 jaar, stond er).
Mijn emoties vlogen alle kanten op. Van woede tot teleurstelling, van verdriet tot ongeloof. Op het moment dat het huis weer online kwam, was ik bij mijn zusje op bezoek. Zij vroeg zich af of we niets konden doen. Misschien bellen met de woningcorporatie. Ik vroeg me af wat we daarmee zouden bereiken. Toch heb ik die avond toen ik thuis kwam, en niet in slaap kon komen, een mail geschreven naar de woningcorporatie.
Terwijl ik bij mij zusje was, heeft zij op haar Instagram stories een oproepje geplaatst om haar volgers te vragen om met me mee te denken. Éen van haar volgers bood mij haar huis aan om tijdelijk in te verblijven. Afgelopen vrijdag heb ik met haar gebeld en mijn situatie uitgelegd. Dat het gewoon heel onzeker is en dat ik niet kan zeggen hoelang het zal duren voordat ik een eigen plekje vindt.
Ze was heel meegaand en dacht echt met me mee. Ik kon per direct in haar huis als ik zou willen. We spraken af om beiden even wat bedenktijd te nemen om het te laten bezinken.
Toen ik 's avonds in bed lag en alles nog eens aan het overdenken was, voelde ik ineens een hele sterke 'nee' opkomen. Het voelde niet goed, het voelde geforceerd. Ik had er geen fijn gevoel bij om dan in het huis van iemand anders te zitten, met al haar meubels en spullen. Bovendien was het midden in Rotterdam en dat is niet een plek waar ik graag zou willen wonen.
Direct vult mijn hoofd zich met belemmerende gedachtes. "Wat zal mijn zusje vinden en wat zal dat meisje wel niet van me vinden?"
"Waarom post je dan een bericht op stories?"
"Dan wil je vast niet zo graag weg waar je nu woont." enz.
Ik voelde me bezwaard om 'nee' te zeggen.
Maar ik weet inmiddels dat ik echt naar mijn gevoel mag luisteren. Ik heb mijn intuïtie al zo vaak genegeerd omdat ik er met mijn hoofd van alles van vind en bang ben wat anderen zullen vinden. Het is tijd om sterk te zijn en écht MIJN eigen keuze te maken. En als het niet goed voelt, moet ik het niet doen en bij mijn eigen waarheid blijven.
Dus, conclusie: Ik wil hier graag weg en een plekje voor mezelf vinden, maar niet op deze manier. En dus heb ik het aanbod afgeslagen.
