In november 2022 hadden mijn vriend (inmiddels ex) en ik een zespersoons vakantiehuis geboekt in Noord-Holland, aan het strand. We zouden een week lang in de luxe maisonnette met drie slaapkamers, twee badkamers en een sauna verblijven.
Ik ging op dat moment al zo’n tweeënhalf jaar naar mijn psycholoog en was net begonnen met ademsessies. Ik leerde in die tijd steeds meer over mezelf en over mijn wensen en grenzen.
Één van de dingen waar ik toentertijd erg tegenaan liep, was dat we verschillende wensen hadden als het ging om slapen.
- Hij wilde altijd tv kijken voor het slapen, ik wilde stilte en een donkere omgeving want ik was al overprikkeld genoeg na een dag pleasen (want me-time en mijn eigen ding doen vond ik lastig, daar voelde ik me schuldig over, souvenirtje uit mijn eerdere relatie waarin ik vaak alleen werd gelaten, denk ik).
- Hij wilde het liefst tegen me aan kruipen terwijl ik mijn 'space' nodig had, één teen op mijn helft van het bed was al te veel.
- Hij wilde zijn dekbed los en ik wilde hem vast.
- enz.
Je zult misschien denken, deze dingen zijn toch allemaal op te lossen door te communiceren en afspraken te maken.
Zeker, daar ben ik het ook deels mee eens. We hebben ook heus wel geprobeerd om compromissen te sluiten. Zo keek hij een tijdje tv op zijn telefoon met oortjes in, maar zelfs dat bezorgde mij te veel prikkels van de flitsende beelden.
En het meest irritante van alles was dat hij binnen een kwartier lag te snurken en dus helemaal geen tv meer keek, terwijl ik dan wakker lag van de flitsbeelden én zijn slaapgeluiden.
Dat zorgde ervoor dat ik mezelf druk ging opleggen om eerder dan hij in slaap te vallen, maar zoals je zult begrijpen werkte dat juist averechts.
Dus toen de kans zich voordeed, heb ik voorgesteld om, als test, apart te slapen.
Ik was heel benieuwd wat dat met me zou doen:
- Of ik minder prikkels zou ervaren;
- Of ik eerder in slaap zou vallen;
- Of ik langere nachten zou maken;
- Of ik uitgeruster en vrolijker zou zijn;
enz.
En hoewel ik me absoluut realiseerde dat ik op meerdere vlakken nog wat te doen had, heeft het apart slapen me wel écht goed gedaan. Het scheelde een hele berg aan frustratie en simpel gezegd: “Het werkt voor mij en ik wil niet meer anders.”
Wie heeft trouwens überhaupt bedacht dat je als stel samen in één bed moet slapen? Maar dat terzijde.
Na die week vakantie zijn we het gesprek aangegaan. Hij vond het ook fijn en minder frustrerend en dus heb ik meteen een eigen bed gekocht en hebben we onze tweede slaapkamer, die tot dan toe vooral werd gebruikt voor de was, omgetoverd tot een slaapkamer voor mij alleen.
Uiteindelijk heeft onze relatie het niet gered en woon ik, alweer bijna een half jaar, op mezelf.
Maar ik denk dat ik het alleen slapen er in houd, bij een eventuele volgende relatie.
