Ik heb mijn leven jarenlang vanuit angst geleefd.
Vaak vanuit de gedachte: "Wat als...?
- Wat als ik 's avonds afspraken maak en daarna niet in slaap val?
- Wat als ik mijn grens voorbij ga met sporten en een spier scheur?
- Wat als ik vrienden kwijtraak wanneer ik mijn relatie verbreek?
- Wat als ik geen baan in loondienst meer zoek en ga ondernemen?
Moet ik dan maar nooit meer afspraken maken in de avond, nooit meer sporten? Moet ik dan maar niet mijn relatie verbreken en toch maar een baan in loondienst zoeken?
Jarenlang deed ik dat. Ik probeerde alle pijn te voorkomen. Ik wilde alles controleren en vooral niet de onzekerheid opzoeken.
Dat heb ik zo geleerd. "Zekerheid hebben is belangrijk." Niet te gek doen en beter voorkomen dan genezen.
Maar hoe eng het ook is. Ik ben nu juist stappen aan het zetten uit die zekerheid.
Want: beide opties doen pijn, het is alleen de vraag welke pijn je bereid bent te dragen.
Ik kan niets voorspellen, ik kan niet alles controleren. Dat realiseer ik me meer en meer.
Dus dit weekend ben ik niet één maar twee avonden weggeweest. En ik heb twee hele leuke avonden gehad.
En ja, ik moet nu de consequentie onder ogen zien dat ik met barstende koppijn op de bank zit. Maar dat is oké: de pijn mag er zijn. Het is deze pijn of de pijn van het weekend alleen doorbrengen.
Dus dan is de keuze snel gemaakt.
