Ik was 17 en hij was 30 toen we een relatie kregen.
We kenden elkaar van de volleybalvereniging. Hij speelde in het senioren herenteam en ik begon net in het seniorenteam van de dames. Omdat beide teams grotendeels bestond uit jongens en meiden van mijn leeftijd, kregen we steeds meer contact met elkaar. In de jeugd was die behoefte er nooit zo, maar zodra we bij de senioren gingen spelen en vaker tegelijkertijd in de sporthal aanwezig waren, begonnen we steeds vaker met elkaar in contact te komen.
We bleven na wedstrijden vaak wat drinken en gingen, zodra de sporthal dicht ging, bij iemand thuis verder waar we gebleven waren.
Het werd al snel duidelijk dat mijn ex en ik een klik hadden en hoewel ik de boot, in het begin, nog afhield vanwege het leeftijdsverschil, was hij erg duidelijk in wat hij wilde.
Mijn omgeving vond er iets van en het werd me zelfs verboden om hem te zien. Dat werkte natuurlijk averechts en daarom ging ik stiekem.
Uiteindelijk heb ik 8 jaar een relatie met hem gehad en door de jaren heen kwam steeds weer die ene vraag omhoog: "Wat moet zo'n jong meisje met een 14 jaar oudere vriend?"
Was het een goede relatie? Nee, zeker niet.
Ik heb er een hoop nare herinneringen aan overgehouden.
Hij dominant en ik een pleaser. Die combinatie was niet top.
Maar omdat ik ben opgegroeid met het idee dat zekerheid en veiligheid hebben belangrijk is, durfde ik niet weg te gaan. Want, waar moest ik heen? Hield ik nog wel vrienden over? Etc.
Uiteindelijk ging hij het gesprek aan omdat hij zag dat ik niet gelukkig was en zetten we na 8 jaar een punt achter onze relatie. Daar ben ik hem dankbaar voor want ik had het zelf nooit gedurfd.
Eigenlijk is het punt dat ik met dit verhaal wil maken, dat ik blijkbaar op mijn 17e al wist (weliswaar onbewust) dat ik niet het leven wil leven zoals het 'hoort', of zoals anderen zeggen dat ik het moet leven.
Ik wil graag schijt hebben aan meningen van anderen en zelf bepalen wat ik doe en hoe ik het doe.
Ik wil niet tot mijn pensioen in loondienst werken omdat dat de makkelijkste weg is.
Ik wil niet in een relatie blijven of blijven samenwonen omdat dat de veilige keuze is.
Ik wil mijn eigen pad bewandelen, mijn eigen keuzes maken en leren van de fouten die ik ongetwijfeld nog zal maken.
Ik heb me zo lang laten leiden door angsten en meningen van anderen (en nog steeds voel ik angst voor wat anderen denken en vinden) maar ik wil het niet langer mijn leven laten beheersen.
En hoe moeilijk dat ook is, ik ben blij dat ik hier nu bewust mee bezig ben en ik word met de dag sterker!
