Vorige week zondag was ik jarig. Ik weet dat er altijd mensen zijn waarvan je verwacht dat ze je feliciteren, die het dan niet doen en dat er mensen zijn waarvan je het niet verwacht, die het wel doen.
Maar dat één van mijn vriendinnen me vergeet te feliciteren, voelt heel naar. Er ging van alles door mijn hoofd, ik keek regelmatig op alle social media kanalen of ik haar berichtje niet toevallig had gemist. Maar nee: ze had me echt niets gestuurd.
Een week later kondigde ze aan dat ze opnieuw zwanger was. Op dat moment ben ik nog zo bezig met wat ze mij heeft aangedaan (I know, dit klinkt heel zwaar) dat ik niet blij voor haar kan zijn en haar al helemaal niet kan feliciteren. Alles in mij wil haar laten weten dat het steekt.
Mensen om me heen zeggen: "Hou de eer aan jezelf." "Laat je niet zo kennen." Ik weet ook heus wel dat de wereld niet vergaat, maar het voelt gewoon zo oneerlijk om altijd "het goede" te doen.
Ik ben op zoek naar een verklaring terwijl ik weet dat dat buiten mijn bereik ligt. Ik kan het zo vaak analyseren en verklaren als ik wil, ik zal het zelf, in mijn hoofd, niet kunnen achterhalen.
Mijn psycholoog zou zeggen: Is het terecht dat dit je pijn doet? Mijn antwoord zou "ja" zijn. Dan zou ze zeggen: Ja, natuurlijk. Het is heel normaal dat dat pijn doet en dat het je raakt. Dus het mag er zijn.
En daar zit precies de moeilijkheid voor mij. Hoe vaak ik ook tegen mezelf zeg dat ik dit gevoel mag voelen, toch lukt het me nog niet om het volledig te accepteren. Ik vind er iets van, ik veroordeel mezelf. Ik ben streng voor mezelf en vind het onzin dat ik over zoiets kleins zo moeilijk kan doen. "Er zijn ergere dingen in het leven" is zo'n uitspraak die we veel te vaak doen. Maar de kleine dingen zijn net zo belangrijk.
Ik mag beseffen dat deze gevoelens ook aandacht mogen krijgen, dat ze ook gehoord en gezien mogen worden. Dat ik ze mag doorvoelen en ze mag verwerken zodat ik ze los kan laten.
