Afgelopen week kreeg ik plotseling een berichtje van een oud-teamleider. Ik had haar al niet meer gesproken sinds ik, tijdens mijn re-integratietraject, ontslag nam bij het bedrijf waar we toen werkten. Nu zo'n 3 jaar geleden.
Ik was daarom best wel verbaasd en verrast dat ze me appte. Ze vroeg of ik er voor openstond om haar (bij haar nieuwe werkgever) tijdelijk te ondersteunen omdat 2 van de 3 medewerkers uit haar team ontslag heeft genomen en het tot nu toe niet was gelukt om een nieuwe medewerker te vinden.
Ik sta er zeker voor open om anderen te helpen, dat is wie ik ben. Bovendien komt het mij helemaal niet slecht uit want mijn WW-uitkering loopt deze maand af en ik kan nog niet rondkomen van mijn eigen bedrijf. Dat in combinatie met mijn zoektocht naar een huis maakte me best wel angstig.
Maar door deze ontwikkelingen voelde het alsof een huis vinden ook ineens tot de mogelijkheden behoort. Mijn angst om tussen wal en schip te vallen verdwijnt langzaamaan naar de achtergrond en ik vertrouw er steeds meer op dat het echt goed gaan komen.
Wel vind ik het bizar dat dit precies samenvalt, toeval bestaat niet. Dit moest gewoon zo zijn.
Ik geloof er steeds meer in dat alles gebeurt met een reden en dat je pad, al dan niet in grote lijnen, al voor je is uitgestippeld. Precies op het moment dat ik losliet en min of meer besloot om niet tot frustratie aan toe op zoek te gaan naar een baan, gebeurt dit.
De enige passende reactie: 🤯
Betekent dit dat ik stop met mijn eigen bedrijf? Zeker niet! Ik ga 24 uur werken in loondienst en blijf daarnaast lekker bouwen aan mijn eigen business.
Want dat is uiteindelijk toch waar mijn ambitie ligt.
