Op 17 juli plaatste ik een blog over een huis dat me werd aangeboden via een vriendin van mijn zusje, maar wat ik heb afgeslagen. Op 18 juli kreeg ik plotseling een mail in mijn inbox met een uitnodiging voor een huis in mijn eigen stad.
Ik reageerde via de woningcorporatie zo'n beetje op alle huizen die in mijn stad of omliggende dorpen beschikbaar kwamen. Of het nu 'groene' huizen waren (huizen waarbij ik aan de voorwaarden voldeed) of 'oranje' huizen (huizen waarbij andere mensen voorrang zouden krijgen). Er kwam ontzettend weinig online. Twee huizen per maand was veel.
Ik had deze uitnodiging ook totaal niet zien aankomen. Bij het sluiten van de advertentie was ik nummer 19 op de lijst. Het was een oranje huis met voorrang voor mensen van 55+. In de mail stond dat ik als nummer 8 werd uitgenodigd voor de bezichtiging. Er stond een datum en een tijdstip waarop ik welkom was. Ik moest alleen even laten weten of ik zou komen.
Ik vroeg mijn vader om met me mee te gaan en op de toegewezen datum en tijd stonden we er voor de deur. Ik mocht meteen doorlopen naar binnen. De andere twee genodigden op mijn tijdstip waren er niet en dus konden we op ons gemak de hele woning bekijken. De medewerker van de woningbouw vertelde dat ik serieus kans maakte op de woning omdat ik nummer 4 was. De andere mensen voor mij hadden waarschijnlijk laten weten niet te zullen komen. De medewerker legde uit dat nummer 1 waarschijnlijk nee zou zeggen, nummer 2 niet is komen opdagen en nummer 3 had zijn bezichtiging net gehad en daarvan wist ze niet of hij oprechte interesse had.
Oftewel.. Ineens was ik bijna zeker nummer 2.
Na de bezichtiging begon het lange wachten. Ik had mijn papieren ingestuurd en zat vijf dagen in spanning. Ik remde mezelf in mijn enthousiasme omdat ik bang was een enorme klap te krijgen wanneer ik 'nee' te horen zou krijgen.
's Avonds kwam ik niet in slaap omdat ik al piekerend het huis aan het inrichten was. Ik kreeg allerlei klachten; extra last van mijn gewrichten, mijn nek zat vast en alles voelde zwaar (volgens mijn ademcoach omdat ik het stromen van de energie remde).
Na vijf dagen kwam het verlossende telefoontje. "Ik heb zojuist je papieren gecontroleerd en wat ons betreft kun je de woning huren." Grote vraagtekens ontstonden in mijn hoofd. Het enige wat ik kon denken was: "Ja, oké, maar is het huis dan voor mij of heb je dat ook tegen de andere(n) voor me gezegd."
Ik moest het een paar keer horen voordat ik begreep dat de woning echt voor mij is. En nog steeds voelt het mega onwerkelijk, zelfs nu ik de sleutels in handen heb.
Ik vraag me af of de twee situaties met elkaar te maken hebben. Ik beet me enorm vast op een huis vinden maar toen ik een tijdelijk adresje aangeboden kreeg en het durfde om 'nee' te zeggen, heb ik de drang om een huis te vinden misschien kunnen loslaten waardoor het nu mocht gebeuren.
Net als toen ik een aantal maanden geleden besloot om niet tot frustratie toe een baan te gaan zoeken en mijn teamleider van twee jaar geleden me een aantal dagen daarna vraagt om tijdelijk voor haar te komen werken.
Ik begin steeds meer te geloven dat toeval niet bestaat en dat dingen zo moeten zijn. Als je loslaat komt het vanzelf naar je toe 🙌.
