De afgelopen twee maanden heb ik veel stress ervaren. Voor mijn gevoel kwam alles tegelijk op me af. Een nieuwe baan, een nieuw huis en alles wat daarbij komt kijken. De extra uren die ik gewerkt heb toen mijn collega op vakantie was, het klussen en inrichten van mijn nieuwe huis. Het voelt allemaal als heel veel.
Ik merkte al meteen dat ik naast mijn baan weinig energie overhield om aan mijn eigen business te bouwen, maar nu met het huis erbij heb ik daar hélemaal geen puf meer voor. Eigenlijk ook niet voor het klussen.
Ik wilde graag zoveel mogelijk zelf doen en heb steeds gezegd dat ik geen haast heb omdat ik niet op straat wordt gezet maar ik begin steeds meer te beseffen dat ik hier gewoon erg graag weg wil. Dus dat botste de laatste tijd heel erg met elkaar. Het kluswerk voelt aan als heel groot en onoverzichtelijk en het gaat daarom ook veel te langzaam naar mijn zin.
Ik ben zelf ook niet al mijn vrije dagen aan het klussen, want door alle stress, drukte en fysieke klachten die ik de afgelopen tijd heb ervaren, heb ik juist ook mijn rust nodig en die probeer ik zoveel mogelijk te pakken. Mijn ouders zijn een aantal dagen geweest om te schuren, afplakken en verven. En een vriend gaat af en toe een uurtje wat stucwerk doen.
De afgelopen weken merkte ik heel erg dat ik er tegenop zag om iets te gaan doen. Ik realiseerde me dat zelf klussen misschien wel leuk is, als je echt de tijd ervoor kunt nemen. En ondanks dat ik geen deadline heb, zorgt hier blijven wonen ook niet voor rust. Het voelt zwaar, echt als de laatste loodjes. Ik voel me loom, traag en ben niet vooruit te branden.
Ik wil graag vooruit, maar ik voel stilstand en ik heb pasgeleden ontdekt dat ik heel vaak met mijn gedachten al in de toekomst ben. Zo ook in dit geval. Ik zie mezelf er al wonen, ik zie hoe het eruit moet komen te zien, maar telkens als ik dan in mijn huis aanwezig ben, zie ik dat het nog niet zover is en dan ervaar ik frustratie over wat er nog allemaal moet gebeuren.
Vorig weekend zei iemand tegen me: "Waarom besteed je het dan niet uit?"
Meteen gingen er allerlei beperkende gedachten door mijn hoofd.
- Ik wilde het graag zelf doen.
- Uitbesteden is duur.
- Waar vind ik iemand.
- Wanneer heeft diegene dan tijd.
- enz.
Maandag zat ik in de auto naar de sportschool en mijn hoofd draaide overuren. De vraag ging weer door mijn hoofd. "Waarom besteed je het niet uit?" En ik dacht: "Ja, waarom eigenlijk niet?" Ik voelde dat de gedachte om zelf niet te hoeven klussen en nadenken over het klussen me al direct heel veel rust bracht.
Maar direct kwamen ook de stemmetjes weer op. Geld is een grote trigger voor me. Dat heb ik van mijn ouders. Zij zijn altijd zuinig geweest en hebben me altijd verteld dat geld sneller op gaat dat je denkt, dat je moet sparen en geen onnodige uitgaven moet doen.
Maar toch besefte ik dat de rust die het me brengt op dit moment veel meer waard is dan wat het zou moeten kosten. Dus die middag heb ik meteen offertes opgevraagd bij verschillende bedrijven. Helaas nog geen reacties op gekregen.
Alles komt toch weer terug bij dat ene woord wat me de laatste tijd al vaker mooie dingen heeft gebracht.
"LOSLATEN"
Hoe moeilijk dat ook is, want het heeft ook nu weer twee maanden geduurd voordat ik dat kon en ook heb ik er iemand anders bij nodig gehad om het in te zien. Maar ik voel me nu zoveel rustiger dan de afgelopen paar maanden.
Nog even volhouden en dan woon ik lekker in mijn eigen huisje =D
