Het was 6 december, de dag na de Sinterklaasviering bij ons op school. Ik was zoals elke ochtend om half 8 aanwezig om mijn dag voor te bereiden. Mijn collega’s arriveerden vaak tegen 8u.
Nietsvermoedend schreef ik de dagplanning op het bord toen plotseling de vader van een leerling woedend mijn lokaal binnen stormde. Hij kwam heel dicht bij me staan waardoor ik geen kant op kon en schreeuwde dat zijn kind de dag ervoor huilend en woedend thuis was gekomen uit school omdat Sinterklaas onaardige dingen had gezegd.
Hij beweerde dat hij de gemaakte video had gezien en dat hij het gezicht zag vertrekken op het moment dat Sinterklaas tegen zijn kind sprak.
Dat rekende hij mij aan omdat ik, als leerkracht, verhaaltjes voor het grote boek had aangeleverd.
Ja, ik heb verhaaltjes aangeleverd voor het grote boek en ja, ik had soms wat moeite met deze leerling waardoor het soms lastig was om het positieve te zien (hoe erg ik dit ook vind want mijn overtuiging is: ‘elk kind heeft iets leuks, hoe moeilijk ze het je soms ook maken’). Ik had deze leerling al meerdere jaren achter elkaar in de klas en het was een leerling die wat dat betreft lijnrecht tegenover mij stond, als persoon.
Maar het was absoluut niet mijn intentie om iemand te kwetsen. Ik was me oprecht van geen kwaad bewust.
De rest is eigenlijk één grote waas (hoe minder je erover kan herinneren, hoe groter het trauma).
Volgens mij had een collega hem de school uit zien stormen en kwam naar me toe om te vragen wat er gebeurd was. Ik kan me niet herinneren of ik direct weer zelf voor de klas heb gestaan of dat iemand de klas heeft opgevangen.
Het enige dat ik nog wel weet, is dat ik later hoorde dat hij de videobeelden helemaal niet had gezien.
Om nog even terug te komen op de titel van dit blog. Ik vind ‘bedreiging’ heel heftig klinken, net als dat ik vroeger ‘trauma’ heel heftig vond klinken. Want zo extreem was het nou toch ook weer niet?
Ik denk, bij bedreiging, meteen aan een mes of pistool. Maar ik realiseer me ook dat het een interpreteerbaar begrip is. Op het moment dat iemand zo dicht in jouw persoonlijke ruimte komt, voel je de dreiging. Je lichaam gaat in de overlevingsstand (vluchten, vechten of bevriezen).
Mijn psycholoog noemde het ook ‘grensoverschrijdend gedrag’. Ook daar heb ik een heel ander beeld bij (ook een interpreteerbaar begrip). Maar eigenlijk is dat wel wat het is. Hij ís een grens overgegaan door mij op die manier te benaderen.
Hij heeft mij angst bezorgd. Angst waar ik tot op de dag van vandaag nog steeds last van heb, onder andere bij het runnen van mijn bedrijf. Want hoe ga ik ooit met mensen in contact komen als ik continu bang ben om iets fout te doen?
