Over twee maanden ben ik 4 jaar in therapie. Ik startte daar in februari 2020 mee omdat ik het mezelf eindelijk waard vond om dingen aan te pakken. Ik wilde mijn trauma's verwerken (zoals de ongezonde relatie met mijn eerste vriend, het overlijden van mijn beste vriendinnetje, enz.) en ik wilde stoppen met mezelf continu maar weg te cijferen tegenover anderen.
En hoeveel ik ook gegroeid ben de laatste 4 jaar, nog niet eerder heb ik ervaren wat ik afgelopen week heb ervaren.
Op een avond lag ik in bed en plotseling voelde ik sterk de behoefte om een andere rol te spelen. De rol die ik nu al zo'n 23 jaar speel (die van pleaser en stille, grijze muis), begint eindelijk plaats te maken voor de ware Amanda. Zo voelde het in elk geval. Ik realiseer me dat ik met elke therapiesessie dichter bij mijn kern ben gekomen, maar dit was de eerste keer dat ik echt het gevoel had dat mijn hoofd boven het wateroppervlak uitkwam en ik écht kon ademhalen.
Jarenlang heb ik het gevoel gehad dat ik geen kant op kon en constant weer kopje onder werd geduwd. Tot nu dus.
En hoewel ik me nog wel in mijn eentje op open zee bevindt, geïsoleerd en ver weg van de bewoonde wereld, heb ik er vertrouwen in dat ik stukje bij beetje weer dichterbij zal komen.
Conclusie: Ik ben nog niet waar ik wil zijn, but i'm getting there!
