Sinds een paar weekjes gaat wandelen me best wel gemakkelijk af.
Ik wandel zonder al teveel moeite anderhalf uur en soms zelfs langer.
Vorige week maakte ik zelfs een wandeling van drie uur.
Oké, dat was niet wat ik van plan was en na twee uur begon het behoorlijk zwaar te worden..
Tegen de tijd dat ik thuis was, kon ik mijn ene voet amper nog voor de andere krijgen, maar hé, zonder al te veel mentale struggles volbracht ik deze wandeling van zo'n 13 km.
Een paar weken geleden nog maar kreeg ik mezelf haast niet van de bank om te gaan wandelen. Alleen al de gedachte bij de inspanning die het kostte om de deur uit te gaan, maakte dat ik niet ging.
En dus bleef ik zitten waar ik zat en opende de Netflix-app op mijn tv.
Maar in een paar weken tijd is alles anders.
Ik kan twee redenen bedenken voor deze omslag.
1. In mijn laatste ademsessie hebben we het gehad over zijn- energie en doe-energie.
Ik was altijd iemand die niets doen (en dus zijn), niet nuttig vond. Ik was altijd met iets bezig en zat nooit stil. Alles moest zichtbaar resultaat geven.
En...
2. Ik woon sinds een paar weken (9 om precies te zijn) weer alleen.
Toen ik nog samenwoonde, voelde ik me altijd 'nodig'.
"Ik kan niet te lang wegblijven want stel je voor dat...."
Dit is iets wat ik ook heel erg zie bij mijn moeder. Zij voelt zich ook altijd nodig.
En toen ik vorige week op de uitvaart van mijn oma hoorde dat zij er heel erg tegenop heeft gezien dat haar kinderen uit huis gingen, kon ik niets anders bedenken dan dat ze gedacht moet hebben dat ze dan niet meer nodig was.
