Yep, het is eindelijk zover. Ik ben 35 en aangekomen in mijn pubertijd.
Waar mijn leeftijdsgenoten van de middelbare school zich gingen afzetten tegen hun ouders, deden waar ze zelf zin in hadden, uitgingen en noem maar op, was ik die meid die aan haar ouders vroeg of ze 's avonds met vriendinnen bij het winkelcentrum mocht afspreken (terwijl de winkels allang dicht waren). Uiteraard was het antwoord: "Nee."
Ik ben nooit de confrontatie aangegaan, ik ging gewoon naar mijn kamer en vermaakte me met cu2 en MSN. Ik ging niet uit (op een enkele keer na dan), ben nog nooit dronken geweest en luisterde braaf naar mijn ouders.
En ik was het echt niet altijd met ze eens, ik vond dat ik prima 's avonds met vriendinnen bij het winkelcentrum kon afspreken maar ik maakte er geen punt van.
Ik was makkelijk, ik had geen zin in gezeik.
Ik heb heus wel eens dingen stiekem gedaan, zoals bijvoorbeeld afspreken met mijn eerste vriend terwijl mijn ouders verboden hadden om hem te zien (ze vonden het niks).
Maar ik heb me nooit écht afgezet en ben nooit echt mijn eigen persoon geworden. Ik ben altijd een pleaser geweest en heb altijd gedaan wat anderen van mij verwachtten (althans, wat ik dacht dat anders van mij verwachtten).
TOT NU!
Want ik leer steeds beter voor mezelf te kiezen, voor mezelf op te komen en te luisteren naar mijn gevoel.
Ik heb soms zin om overal tegenaan te schoppen, ben lekker recalcitrant en kan soms flink sarcastisch reageren.
Oftewel: ik ben lekker aan het puberen =)
