Het was 05:00u toen ik wakker werd. Het eerste wat ik dacht toen ik op mijn horloge keek, was: "Ik moet nog slapen, het is te vroeg om op te staan."
Langs mijn gordijn scheen al een behoorlijke straal licht de kamer binnen. Met mijn hand voelde ik langs mijn voorhoofd, op zoek naar mijn slaapmasker. Die vond ik uiteindelijk ver weg, aan de andere kant van het bed.
"Shit, ik ben gisteravond mijn slaapmasker vergeten op te doen, daarom ben ik nu dus zo vroeg wakker."
Op dat moment realiseerde ik me dat ik mezelf verwijten maakte en regels oplegde, want ik zei tegen mezelf:
"Ik mag niet om vijf uur opstaan." & "Ik mag mijn slaapmasker niet meer vergeten."
Het deed me beseffen dat ik mezelf altijd veel regels heb opgelegd (en nog steeds wel) met betrekking tot slapen.
"Ik mag 's avonds niet meer op de laptop werken, want dan lig ik lang wakker."
"Ik moet nachten van 8 uur maken, anders ben ik morgen niet te genieten."
"Ik moet om 22:00u slapen want mijn wekker gaat morgen om 06:00u."
"Ik moet op tijd mijn telefoon wegleggen."
"Ik mag na het eten geen tv meer kijken."
"Ik moet mijn hoofd leegschrijven voor ik ga slapen."
"Ik mag niet om 20:00u gaan slapen want dan ben ik te vroeg wakker."
"Ik mag niet te vaak 's avonds weg want daarna lig ik wakker."
"Ik mag niet twee avonden na elkaar weg want dan slaap ik te weinig."
"Ik mag geen afspraken maken vroeg in de ochtend want als ik weet dat ik vroeg op moet, slaap ik niet."
Enz, enz.
Op het moment dat ik al deze regels aan het opnoemen was, drong het tot me door.
Ik vroeg mezelf: "Hoe voel ik me nu?" "Ben ik nog moe of heb ik misschien genoeg geslapen voor vannacht?"
Ook al is het pas 05:00u. Ik hoef niet altijd 8 uur per nacht te maken, misschien is 6 of 7 ook wel genoeg.
Het lukt mij tegenwoordig om steeds meer vanuit het nu te denken en af te gaan op mijn gevoel in plaats van op de regels.
