"Waar staat je vader in deze ruimte? En je moeder? En je zusje?" Vroeg ze.
Samen met mijn psycholoog zat ik in haar kamer in Breda.
"Op het moment dat iemand niet letterlijk in je buurt is, kun je hun aanwezigheid wel voelen", zei ze.
Ik sloot mijn ogen en visualiseerde waar ik mijn gezinsleden voelde. Mijn moeder en zusje stonden verderop in de ruimte, maar mijn vader stond pal voor mijn neus met zijn gezicht bijna tegen het mijne gedrukt.
"Geen wonder dat je geen ruimte kunt innemen," zei ze. "Je kunt geen kant op als je vader zo dicht voor je staat."
Ik heb mezelf altijd klein gemaakt, weggecijferd omdat ik het gevoel had dat mijn vader alle ruimte nodig had.
En nu werd pijnlijk duidelijk dat hij, voor mijn gevoel, dus ook letterlijk degene is die mijn ruimte al die tijd heeft beperkt.
We deden IEMT (enigszins vergelijkbaar met EMDR maar zonder het herbeleven van een daadwerkelijk trauma) om mijn vader verder weg te zetten in de ruimte en mijn gezichtsveld vrij te maken.
De volgende ochtend ben ik met mijn kop thee op de trap naast mijn voordeur gaan zitten en diezelfde middag heb ik voor het eerst mijn gezicht laten zien zonder dat ik een specifieke reden had om naar buiten te gaan.
Wat ik een dag eerder nog niet kon omdat ik me niet wilde opdringen bij de buren, die vaak aan de voorkant zitten met elkaar.
De twee dagen daarna hetzelfde.
Ik heb gezellig zitten praten met mijn buurmannen en ben bijna niet meer op mijn balkon geweest.
Ik blijf me toch telkens zo verbazen over alle patronen die ik heb vastgezet en het doorbreken ervan. Ik vind het echt mindblowing hoe dit soort dingen in elkaar steken. Je kunt er met je verstand niet bij maar het werkt en daar ben ik blij om.
Dus vanaf nu kan ik stapje voor stapje mijn ruimte gaan pakken... dus PAS MAAR OP =P.
