"Hoe zie jij eindes?" vroeg de psycholoog me, tijdens onze sessie.
"Zie je het als het einde van een lijn of als een cirkel die steeds opnieuw begint?"
"100% als een lijn," zei ik. "Ik heb een hekel aan de cirkel. Steeds weer opnieuw mijn huis moeten stofzuigen, mijn ramen moeten wassen, mijn haar moeten laten knippen. Moe word ik ervan."
Mijn antwoord bevestigde voor haar wat ze eigenlijk al wist. Ik streefde altijd naar een eindresultaat. Ik wilde iets helemaal kunnen afsluiten (het einde van de lijn bereiken) zodat ik er niet meer over hoefde na te denken en het echt uit mijn systeem was.
Er was alleen één probleem: Want zodra ik dat ene klusje had afgevinkt, voelde ik me misschien 10 minuten voldaan en daarna ging de focus naar het volgende verbeterpunt.
Het was dus eigenlijk nooit genoeg. Altijd moest alles beter. Het eindpunt van de lijn werd altijd verder waardoor het onmogelijk te bereiken was.
En eigenlijk ging het nog verder dan dat. Want in mijn ogen bestond het proces (de lijn) helemaal niet, het enige dat bestond was het eindpunt van de lijn. Ik zei tegen mezelf: "Als dit gedaan is, ervaar ik rust."
Dat was alleen niet zo want zodra dat stukje bereikt was, had ik alweer een nieuw eindpunt voor ogen en stond ik dus weer niet aan het einde van de lijn.
En zo bleef ik constant bezig met streven naar meer en beter.
Ik heb de lat altijd enorm hoog gelegd voor mezelf. Zo hoog dat het einddoel helemaal niet haalbaar is. Het einde van de lijn ga ik nooit bereiken want er is altijd weer een nieuw doel.
Hetzelfde gold eigenlijk voor mijn persoonlijke groei. Ik streefde continu naar het moment dat ik 'klaar' was met therapie/groei. Het moment dat ik goed genoeg was. Alleen realiseer ik me nu dat dat moment er nooit gaat komen, want er zal altijd iets zijn wat ik aan mezelf wil verbeteren.
Ik wilde ook altijd alleen maar beter worden, en als ik een doel bereikt had, wilde ik dat ook vasthouden. Terugvallen was geen optie. Dat voelde namelijk alsof ik weer in dat zwarte gat viel en weer van voren af aan moest beginnen met klimmen.
Ik weet heus wel dat groei niet alleen maar trapje op gaat en dat je soms twee stappen vooruit zet en weer drie terug.
Ik wilde daar alleen niets van weten. Als ik eenmaal iets bereikt had, moest ik dat behouden en anders had ik gefaald.
Inmiddels realiseer ik me dat het simpelweg niet op deze manier werkt. Ik kan de lijn en de cirkel niet controleren, ik kan ze niet vastzetten in een bepaald ritme of een bepaalde richting. Ik moet het doen met wat me gegeven wordt.
En dus kan ik maar beter af en toe stilstaan en nieuwsgierig, van een afstandje, kijken wat er precies gebeurt.
En juist in die stilstand vind ik de rust waar ik zolang naar gezocht heb. Het constante rennen naar het eindpunt deed juist het tegenovergestelde.
Dus de wijze les: Sta eens wat vaker stil en kijk terug naar wat je al bereikt hebt en wees daar trots op.
Goed voorbeeld van eindes zien als een lijn: