Ik ben opgevoed met het idee dat je maar 'normaal' moet doen, net als alle anderen.
"Val maar niet teveel op."
"Ga maar gewoon studeren."
"Blijf maar binnen je comfortzone want dat is veilig."
Toch voelde ik me wel altijd anders dan alle anderen.
Ik had nooit het gevoel dat ik er helemaal bij hoorde.
Ik hoorde niet bij de meisjes want ik was totaal niet bezig met vriendjes, make-up, kleding en dat soort dingen.
Ik hoorde ook niet helemaal bij de jongens want ik ben er geen.
Ik had vaak het gevoel dat ik er alleen voor stond, vooral emotioneel. Ik voelde me snel buitengesloten, had snel het idee dat iets onrechtvaardig was en huilde nogal snel (nog steeds trouwens ;p). Daardoor was ik vaak het onderwerp in pesterijtjes. Ik was gemakkelijk op de kast te krijgen en dan rende ik huilend naar huis want ik had niet de skills om voor mezelf op te komen.
Thuis werd er niet echt over gesproken. Ik moest maar gewoon harder worden en het me niet laten raken.
Kortom: voor mijn gevoel de bevestiging dat ik er alleen voor stond.
Gisteren, toen ik in gesprek was met mijn psycholoog, realiseerde ik me voor het eerst dat ik niet 'normaal' ben.
De laatste jaren heb ik veel over mezelf ontdekt en ineens besefte ik dat ik niet standaard ben.
Ik denk over veel dingen anders dan andere mensen.
Ik doe veel dingen anders dan andere mensen.
En voor de allereerste keer was ik daar trots op.
Ik wil ook helemaal niet leven zoals alle andere mensen. Ik wil dingen niet doen omdat het zo 'hoort' of omdat dat de veilige weg is met de meeste zekerheid.
Ik ben al wel een tijdje bezig met het thema 'hoe het hoort'.
En het bracht me op het idee om daar een cursus over te maken.
Ik wil mijn verhalen en opgedane kennis hierover graag met je delen en je leren hoe je meer en meer je eigen weg kunt kiezen.
Nieuwsgierig?
Check hier.
