In tegenstelling tot 2023, verliep dit jaar over het algemeen vrij rustig.
Op sommige momenten misschien zelfs wat té rustig.
Begrijp me niet verkeerd, ik vind rust heel fijn, alleen het kan ook omslaan naar verveling.
En die verveling heb ik, zeker in de eerste helft van dit jaar, regelmatig gevoeld.
Ik zat 24/7 binnen (met als enige uitzondering de bezoekjes aan mijn personal trainer, psycholoog en fysio) en sprak bijna niemand. Ik bracht mijn dagen vooral door op de bank, voor de tv en keek films en series die ik, niet gelogen, soms voor de 15e keer keek. Dat voelde op zijn tijd best eenzaam.
Het voelde vlak, alle dagen leken op elkaar. Ik kreeg mezelf niet in actie en had het gevoel dat het leven me overkwam.
Maar toen het zomer werd, veranderde alles.
Wat begon met een grapje over dat ik mijn auto moest wassen, liep uit tot dagelijks contact met de buren.
Ik werd uitgenodigd voor de buurt-BBQ en na een therapiesessie over 'ruimte innemen' was ik niet meer weg te slaan buiten.
Achteraf gezien was dit in eerste instantie waarschijnlijk een vlucht van de verveling en eenzaamheid. Er was totaal geen balans. Ik liep mezelf compleet voorbij.
Ik begon te merken dat ik slechter sliep en met mijn hoofd 100% van de tijd bij anderen was en vergat daarmee mezelf.
Het was alleen zó ontzettend fijn om die connectie te voelen. Ik voelde me voor het eerst gehoord en gezien en heb voor het eerst ervaren dat ik mezelf mocht en kon zijn. Dan maar slecht slapen en mezelf vergeten want ik kreeg er zoveel goeds voor terug.
Daarmee kom ik bij de eerste les die ik dit jaar leerde:
Zonder pijn, geen leven.
Ik heb altijd met man en macht geprobeerd om alle pijn te voorkomen.
* Ik ging niet mee quizzen als ik de volgende dag vroeg op moest.
* Ik ging geen nieuwe contacten aan, want: "Wat als ze me niet leuk genoeg vinden?"
Oftewel: Ik haalde lange tijd alle 'fun' uit mijn leven.
Dat brengt me ook meteen bij de tweede les die ik dit jaar leerde, want het deed me beseffen dat:
Wat je aandacht geeft, groeit. En dat je niet op alle vlakken tegelijk kunt groeien.
Doordat mijn focus zo gericht was op het vermijden van pijn, nam ik geen enkel risico.
Ik belandde in een vicieuze cirkel waardoor ik steeds meer dingen vermeed.
En dat resulteerde in hangen op de bank voor de tv. Ik leefde een kluizenaarsbestaan.
Deze zomer kwam de focus steeds meer te liggen op 'sociaal zijn' en heb ik daar flinke stappen in gezet.
Daar ben ik trots op!
En daarmee komt dit, onbedoeld ietwat zwaarmoedige verhaal, tot een eind.
Op naar 2025!
