* Wie wil ik zijn als persoon?
* Welke kwaliteiten wil ik ontwikkelen?
* Hoe wil ik dat mijn leven eruit ziet?
Het zijn de vragen die me momenteel erg bezig houden.
En ook de vragen die me de grootst mogelijke error bezorgen.
Steeds als ik probeer hier mijn aandacht op te focussen, 'ren' ik zo hard mogelijk weer weg.
Het frustreert me dat ik geen antwoorden heb. Ik voel chaos en voel me verloren.
Ik ben mijn hele leven een pleaser geweest die geen keuzes maakte voor zichzelf.
Ik deed er alles voor om leuk en lief gevonden te worden, vermeed conflicten en het geven van mijn eigen mening.
Alles om geen ruimte in te nemen, mee te gaan in de flow van anderen en niet op te vallen.
Ik volgde blind alle adviezen op:
'Ga maar studeren.'
'Zorg voor geld op de bank.'
'Val maar niet teveel op.'
etc.
Ik leefde niet mijn 'eigen' leven maar het leven van anderen.
Komende maand ben ik 5 jaar in therapie en ik ben nu op het punt aangekomen dat ik besef dat ik een eigen leven heb. Dat ik keuzes mag maken voor mezelf en dat ik me niet 24/7 hoef af te vragen wat anderen daarvan vinden. Dat wil niet zeggen dat ik dat nooit meer doe want het zit zo in mijn systeem dat het een automatisme is geworden.
Maar ik leer steeds vaker te kiezen voor mezelf en dat ik niet altijd een verklaring hoef te geven voor de keuzes die ik maak. Ik word me bewuster van de processen, kan beter van een afstandje bekijken wat er gebeurt. Ik zit niet meer zo gevangen in de patronen van vroeger.
Alléén: Het lukt me nog niet om verder vooruit te kijken. Om een droom na te jagen (want ik heb voor zover ik weet nooit een droom gehad).
En anderzijds brengt het me ook bij de vraag of het wel nodig is om verder vooruit te kijken. Want moet ik niet gewoon oké zijn met de situatie zoals hij nu is? En leven met de dag?
Ik raak in de war van mijn eigen gedachten want ik heb de afgelopen 5 jaar ook juist moeite gehad om in het hier en nu te zijn omdat ik altijd bezig was met de toekomst. Mijn focus lag altijd op groei en beter worden dan ik was. En nog steeds ben ik niet 100% tevreden met de persoon die ik nu ben (en ik realiseer me ook dat dat moment er misschien nooit gaat komen, er zal altijd verbetering mogelijk blijven).
Misschien is dat stukje nog altijd wel gericht op de buitenwereld. Dat ik denk beter te moeten worden voor anderen.
'De triggers die ik ervaar en de automatische reacties die daaruit voortkomen zijn vervelend voor anderen.' Is wel mijn overtuiging.
En misschien is dat ook wel waarom ik zoveel moeite heb met het beantwoorden van de vragen over de toekomst. Ik heb nog altijd het idee dat het goed/fout vragen zijn en dan ik erop afgerekend kan worden. Dat ik bevestiging moet krijgen op mijn antwoorden.
Wat natuurlijk niet zo is, want het is mijn toekomst, niet die van iemand anders. Dus alle antwoorden zijn goed.
Maar hoewel ik me daarvan zeker bewust ben, voel ik toch nog een blokkade op het beantwoorden van dit soort vragen.
Dus dat is weer iets om mee te nemen in therapie ;).
