December is voor mij de moeilijkste maand van het jaar. Niet alleen vanwege het enorme aantal prikkels rondom de feestdagen maar omdat ik elk jaar geconfronteerd wordt met het tragische verlies van mijn beste vriendinnetje. Op 22 december 2017 om 22:15u kreeg ik een facebookberichtje of ik zo snel mogelijk wilde bellen, het ging over Elowyn. Het eerste dat door mijn hoofd schoot, was: "O, nee! Er is vast iets met de baby." Twee weken eerder, op 8 december, was ze namelijk voor het eerst moeder geworden. Ik zat op bed en belde meteen het nummer dat in het berichtje stond. Tijdens dit telefoontje kreeg ik te horen dat Elowyn niet meer leefde. Het enige dat ik kon uitbrengen was: "Wàààààààt?" Het verhaal ging verder. Elo had besloten dat iedereen beter af was zonder haar. Eerder die dag had ik haar geappt en hadden we afgesproken wanneer ik op kraamvisite zou komen. In plaats van op kraamvisite, was ik die dag op haar begrafenis.
Jarenlang heb ik het mezelf verweten dat ik niet naar haar babyshower ben geweest ("dan had ik haar nog kunnen zien"), jarenlang heb ik mezelf verteld dat mijn verdriet niet zo erg kon zijn als dat van haar man, haar ouders en haar broertje. Inmiddels weet ik dat mijn verdriet er ook mag zijn en dat ik mag rouwen op mijn eigen manier. Daar zijn wel de nodige therapiesessies voor nodig geweest.
Gelukkig kan ik nu ook terugkijken naar de mooie momenten die we samen hebben gehad.
Bijvoorbeeld:
* Hoe we urenlang rondslenterden over het winkelcentrum en zij altijd naar de speelgoedwinkel wilde en iets kocht voor haar broertje.
* Hoe we samen hielpen achter de kraam van haar vaders juwelierszaak tijdens toeristendagen.
* Hoe we samen naar ons werk bij Centerparcs reden, ik langzaam rijdend op mijn scooter en zij er achteraan op de fiets.
* Hoe we bij toetsen altijd achteraan in de klas zaten met allebei een voet tussen de tafel zodat we elkaar konden aantikken als we iets niet wisten (maar ik veel te bang was om daar gebruik van te maken).
* Dat ze bij mijn ouders thuis kwam logeren en Cluedo meenam, maar we dat nooit speelden omdat dat met zijn drieën moest.
* Hoe de tranen over haar wangen rolden van het lachen als ik weer eens iets doms deed.
Als ik terugdenk aan al deze momenten verschijnt er door de tranen heen, een glimlach. Lieve Elo, ik mis je!
