Ik dacht mezelf behoorlijk goed te kennen maar niets bleek minder waar.
Het was 15 juni 2020 toen ik, tijdens de lunch, huilend mijn zusje opbelde. Ik was na mijn weekje vakantie weer begonnen met werken en had er net een paar uurtjes opzitten. Mijn mailbox zat vol en ik probeerde de mailtjes door te lezen. Er was een collega die me vroeg om een taak van voor mijn vakantie te herzien omdat er een foutje inzat.
Ik kon het niet!
De tekst in de mailtjes kwam niet aan en bij het idee dat ik een foutje moest oplossen, brak het zweet me uit.
Daar zat ik dan, huilend in een tuinstoel met mijn laptop op schoot, mijn zusje aan de telefoon (die overigens op dezelfde afdeling werkte, in een ander team). "Het lukt me niet, zei ik. Er komt niets uit mijn handen." Ze raadde me aan om mijn teamleider te bellen om de rest van de dag vrij te nemen. Dat deed ik, ik nam de rest van de dag vrij met het idee dat ik de volgende dag weer fris kon starten. Wat ik toen nog niet wist, was dat de volgende werkdag pas een jaar later zou zijn.
Achteraf vertelde mijn zusje me dat ze het aan zag komen dat ik ziek thuis zou komen te zitten. Zij had het zelf namelijk anderhalf jaar eerder meegemaakt. "Je gaat hier sowieso sterker uitkomen", was wat zij en eigenlijk iedereen tegen me zei. Ik geloofde er helemaal niets van.
Het was een jaar met veel ups en downs. Ik heb me zo vaak machteloos gevoeld. Het voelde werkelijk alsof het nooit meer goed zou komen. Ik wilde zó graag vooruit en werd voor mijn gevoel constant teruggeroepen.
Nu drie jaar later kan ik zeggen dat ik echt sterker geworden ben. Ik ken mezelf beter dan ooit tevoren en voel me echt zoveel beter dan vroeger.
