"Is het een bewuste keuze dat je geen kinderen hebt?"
Vroeg één van mijn buren toen we met elkaar zaten te praten.
Daar issie weer, die vraag die je regelmatig krijgt als je 30+ bent en geen kinderen hebt.
"Heb je het nooit gewild, is het er niet van gekomen of
kan je misschien geen kinderen krijgen?" Vervolgde hij zijn vraag.
Ik weet dat ik eerder zei dat ik moe word van verklaringen moeten geven voor de keuzes die ik maak.
Aan de andere kant ben ik absoluut ook voor openheid over dit soort onderwerpen, waar toch wel een taboe op heerst.
Voor mij is het geen gevoelig punt. Het doet me geen pijn als iemand die vraag stelt.
Ik weet dat dit voor veel mensen wel zo is.
Ik ben wel van mening dat de manier van vraagstelling een groot verschil maakt.
De vraag: "Is het een bewuste keuze?" of
"Waarom heb je geen kinderen, je bent al 30+?"
Is een wereld van verschil.
Het één komt, wat mij betreft, voort uit interesse voor mij als persoon en mijn keuzes terwijl de ander veel aanvallender klinkt en een oordeel in zich heeft.
Ik leg met alle liefde uit waarom ik geen kinderen heb aan iedereen die het horen wil.
Dus, bij deze:
Ik heb nooit de droom gehad om moeder te worden.
Er zijn vroeger genoeg mensen geweest die tegen me zeiden dat ik goed met kinderen overweg kon.
Ik ben ook niet helemaal voor niets de pabo gaan doen, natuurlijk.
Mijn eerste vriend (die van 14 jaar ouder) wilde absoluut geen kinderen. Vond ik destijds prima want ik was 17-25.
Tijdens mijn volgende relatie (tussen 27-34) lag de focus vooral op ontdekken wie ik zelf eigenlijk ben en wil zijn.
Ik begon bij mijn psycholoog en kwam thuis te zitten met een burn-out.
Momenteel ben ik vooral bezig met trauma verwerking en daar wil én kan ik geen kind bij hebben, voor mijn gevoel.
Natuurlijk denk ik ook heus wel eens dat het een mooi idee zou zijn als al het werk wat ik nu doe (om generatielange patronen te doorbreken) doorgegeven wordt. Maar zodra ik dan jengelende kinderen hoor, ben ik weer genezen.
"Met je eigen kinderen is het heel anders," zeggen mensen dan.
Dat kan ik niet bevestigen en er niet over oordelen want dat heb ik zelf niet ervaren.
In therapie werd me wel eens gevraagd of ik eerder toenadering zocht of afstand nam als er kinderen in mijn omgeving zijn.
Ik merkte aan mezelf dat ik afstand neem. Ik heb sowieso nog wel angst voor onvoorspelbaarheid en daarmee eigenlijk voor alles en iedereen om me heen (wordt al wel beter want I'm working on it!).
Het kan ook zomaar zijn dat er nog een stukje trauma in de weg zit. Tussen "Mensen zeggen dat ik goed met kinderen omga" & "Ik neem afstand van kinderen" lijkt iets te zijn veranderd.
Een ander ding wat in mijn hoofd speelt, is het feit dat ik geen hele hechte band heb met mijn moeder en zij die op haar beurt niet had met haar moeder (mijn oma dus). Ik heb mezelf dus altijd wel de vraag gesteld: "Wat als mijn kind straks geen hechte band met mij voelt?" Ik weet wel dat ik hard werk om patronen te doorbreken maar dit is iets wat toch altijd nog wel door mijn hoofd cirkelt.
Kortom:
Al deze factoren bij elkaar maken dat ik op dit moment geen kinderen heb of wil.
Maar zeg nooit nooit.
