Kun je het je voorstellen? Een verlegen meisje dat zichzelf constant wegcijfert een hoofdrol geven in de afscheidsmusical van groep 8.
Ik niet.
Toch speelde ik één van de vier hoofdrollen in mijn eindmusical. Sterker nog: Ik heb er zelf voor gekozen.
In de weken voordat we begonnen met oefenen, kregen we van onze meester een papiertje waarop we drie voorkeursrollen mochten schrijven: je eerste, tweede en derde keus.
Ik kan me niet meer herinneren wat de reden was van mijn keuzelijstje (waarschijnlijk iets simpels als dat ik de naam van het karakter leuk vond, ofzo) maar die hoofdrol stond dus bij mij op nummer één. Mijn tweede en derde keus zou ik echt niet meer weten.
De meester zal wel verbaasd hebben zitten kijken toen hij mijn briefje las en heeft waarschijnlijk meteen besloten dat hij dat wel wilde meemaken.
En zo kreeg ik dus één van de hoofdrollen.
Als ik nu aan die periode terugdenk, realiseer ik me dat ik dus blijkbaar best wel in de belangstelling wilde staan.
Ik studeerde ook elk jaar met twee vriendinnetjes een dansje in voor de verjaardag van meesters en juffen en had er geen enkele moeite mee om dat playbackend voor de hele school, op het podium, op te voeren.
Niet dat ik er zo goed in was, helemaal niet. Ik kreeg altijd de makkelijkste en kortste teksten. En toen we een keer de Spice Girls nadeden kreeg ik één rol en mijn vriendinnen allebei twee.
Maar ik deed het toch en vond het blijkbaar ook nog leuk want anders zou ik het niet elk jaar doen.
Er zijn vele jaren geweest dat ik absoluut niet in de belangstelling wilde staan en het liefst in een hoekje wegkroop. Wanneer mij iets werd gevraagd te vertellen, brak het zweet me uit en deed ik dat in maximaal twee zinnen, soms stotterend, zodat de aandacht weer snel naar iemand anders kon.
Ik merk dat die behoefte aan een podium pakken, mijn verhaal vertellen, gezien en gehoord worden langzaam begint terug te komen.
Ik ben ook op een punt aangekomen dat ik steeds meer besef dat ik er MAG zijn. Het heeft wat voeten in de aarde, en ik ben nog niet waar ik wil zijn, maar uiteindelijk komt de ware Amanda naar boven.
